تازهای سلامت و پزشکی

همان طور که می دانیم ویروس کرونا از دسامبر 2019 در ووهان چین شناسایی شد و در طی مدت کوتاهی سراسر کشورهای دنیا را درگیر یک همه گیری ویروسی جدی کرد. عوارض بالینی این بیماری شدت ها و انواع مختلفی داشته و از عفونت و عوارض تنفسی خفیف تا عوارض تنفسی حاد، سندرم پریشانی، ذات الریه، نارسایی چند اندام و نهایتا مرگ، متفاوت است. بیماری کووید 19 اغلب در ابتدا با علائمی در گوش، حلق و بینی، از جمله سرفه، گلو درد، تنگی نفس، از بین رفتن حس بویایی و چشایی ظاهر می شود. با این حال، مستندات و گزارش های کمی در مورد آسیب های ناشی از بیماری به گوش ها وجود دارد. در این مقاله ما به مطالعه ای که بر روی یک بیمار کرونایی 18 ساله انجام شده است می پردازیم تا ببینیم که کرونا چه تاثیری ممکن است بر روی گوش ها داشته باشد.

بررسی یک مطالعه علمی

این مطالعه در سال 2021 با همکاری دانشگاه کلمبیا در مجله Otology & Neurotology چاپ شده است و به بررسی موردی درباره یک بیمار 18 ساله می پردازد که به طور ناگهانی دچار افت شنوایی حسی عصبی دو طرفه شده است. در ابتدا علائم بیمار شرح داده شده و درمان های تجویز شده برای وی معرفی می گردد و وضعیت وی تحلیل می گردد.

وضعیت علائم کلی بیمار

یک خانم 18 ساله که در حدود 7 هفته از شروع افت شنوایی حسی عصبی ناگهانی (SSNHL) دو طرفه در آن می گذشت، به کلینیک گوش و حلق و بینی معرفی شد. این بیمار دارای علائم احساس پری در گوش ها و سرگیجه همراه با حالت تهوع و هم چنین از دست دادن حس بویایی و چشایی بود. به گفته وی، تست آنتی بادی کووید 19 در پدرش مثبت بوده است. معاینات اتومیکروسکوپی طبیعی بود و چیز خاصی نشان نمی داد در حالی که ارزیابی های شنوایی سنجی اولیه ای که یک هفته قبل در یک موسسه انجام داده بود نشان دهنده SNHL متوسط ​​تا شدید بود. علائم عصبی دیگری مانند ضعف اندام ها، دوبینی، سردرد، اختلال تکلم یا نوروپاتی جمجمه (بیماری های عصبی) در بیمار دیده نشد. هم چنین وی سابقه قبلی هرگونه افت شنوایی را انکار کرد. هیچ داروی خاصی مصرف نکرده بود و هیچگونه حساسیت دارویی نداشت.

افت شنوایی ناگهانی حسی عصبی دو طرفه SSNHL

افت شنوایی ناگهانی حسی عصبی به صورت دو طرفه SSNHL بسیار نادر است و هنگامی که فردی دچار آن می شود نگرانی ها در مورد دلایل مربوط به انواع بیماری های ممکن مثل بیماری های عروقی، متابولیسمی، خود ایمنی، عفونی، نئوپلاستی، سمی، تروماتیک یا التهابی در مورد فرد، افزایش می یابد. همان طور که گفته شد این گزارش منحصرا به بررسی یک مورد ابتلا به افت شنوایی ناگهانی حسی عصبی دو طرفه (SSNHL )، با علائم احساس پری در گوش و سرگیجه در بیماری با عفونت ثبت شده یSARS-CoV-2 (آزمایش سرولوژی IgG مثبت) و مشاهده خونریزی داخل لابیرنتی دو طرفه در ارزیابی با MRI، می پردازد.

درمان های اولیه

بیمار دو دوره ی درمانی با استفاده از داروی پردنیزون خوراکی با دوز بالا به همراه تزریقIT) ( انجام داد. دوره دوم داروهای استروئیدی خوراکی از طرف خانواده بیمار درخواست شد زیرا آن ها معتقد بودند که دوره اولیه در راستای بهبود بیمار کمک کننده بوده است.

آزمایش ها و ارزیابی های صورت گرفته بر روی بیمار

3 هفته پس از ویزیت اولیه (تقریباً 10 هفته پس از بروز علائم) آزمایش ها و ارزیابی ها برای سنجش وضعیت بیمار انجام شد که نتایج آن نشان داد تعداد گلبول های سفید خون، سروم آلبومین، سرعت رسوب گلبول های قرمزESR) ) و تیتر آنتی بادی های ضد هسته سازگار با عفونت افزایش پیدا کرده است. هموگلوبین، هماتوکریت، D-dimer، تعداد پلاکت و زمان پروترومبین نرمال بود. آزمایش سرولوژی نیز انجام شد که نتایج آن برای آنتی بادی های IgG COVID-19 مثبت و تکثیر اسید نوکلئیکNAA) ) برای SARS-CoV-2 منفی بود.

تصاویر MRI

ام آر آی مغز و کانال شنوایی داخلی(IAC) نیز تقریباً 8 هفته پس از شروع علائم افت شنوایی در بیمار انجام شد. تصاویر سه بعدیMRI سیگنال بالا در حلزون گوش چپ، دهلیز و همچنین بخش های جانبی و فوقانی کانال های نیم دایره ای را تایید کرد. سیگنال ظریف غیر عادی در تصاویر MRI (3D-FLAIR) نیز وجود داشت که در حلزون و کانال نیم دایره ای گوش راست دیده شد. تصاویر T1-weighted نیز نشان دهنده ی شدت بیش از حد در این مناطق بود که به احتمال زیاد به دلیل وجود متهموگلوبین خون بوده است. هیچ توده یا پیشرفت غیرعادی در کانال های شنوایی داخلی وجود نداشت. به طور کلی، این یافته ها با خونریزی دوطرفه داخل لابیرنتی برای گوش چپ بیشتر از گوش راست سازگار بود.

نتایج پس از درمان های اولیه

گوش راست بیمار 18 ساله، SNHL نوسانی را نشان می داد که پس از هر دوره مصرف استروئیدها بهبود پیدا کرد و گزینه احتمال پاسخ به استروئیدها را در این نوع افت شنوایی، قوی تر کرد. گوش چپ او یک HL پیش رونده را نشان داد که منجر به یک MHL شدید تا عمیق با درجه تشخیص کلمات بسیار ضعیف شده بود. همپوشانی رسانای MHL در سمت چپ ممکن است به دلیل عواقب ناشی از تزریق IT، شامل مایعات باقیمانده، میرینوسکلروزی، تمپانو اسکلروزی بوده باشد. وی همچنین رفع علائم دهلیزی را در خود نشان داد. قابل توجه است که دوره درمان اولیه استروئیدهای خوراکی وی تقریباً 6 هفته پس از شروع علائم آغاز شد که بسیار دیرتر از پنجره 2 هفته ای است که آکادمی گوش، حلق و بینی آمریکا در دستورالعمل جراحی بالینی خود برای شروع درمان SSNHL توصیه کرده است.

احتمال ارتباط بین عفونت COVID-19 و افت شنوایی ناگهانی SSNHL

با توجه به این که بیمار به طور متفاوتی برای عفونت ویروسی COVID-19 بدون علامت بود، بنابراین آزمایش NAA برای این نوع عفونت حاد COVID-19 در شروع علائم اتولوژیک (شنوایی) برای او انجام نشده بود. در طی پیگیری های بیمار در جهت معالجه افت شنوایی، آزمایش سرولوژی تقریباً 10 هفته پس از بروز علائم برای او انجام شد و نتایج حاصل از آن نشان داد که بیمار از نظر آنتی بادی های COVID-19 IgG مثبت است. با توجه به این که آنتی بادی IgG به طور معمول 2 تا 3 هفته پس از بروز علائم، قابل تشخیص است بنابراین، این احتمال وجود دارد که شروع علائم اتولوژیک (شنوایی) بیمار، همزمان با ابتلا به عفونت بیمار درست چند هفته قبل از مراجعه اولیه به کلینیک شنوایی، رخ داده است. بنابراین، علائم اتولوژیک یا شنوایی بیمار احتمالاً به دلیل عفونت COVID-19 و مرتبط با خونریزی دوطرفه داخل لابیرنتی است.

دلایل دیگر با احتمال های کمتر

دلایل دیگری که می توانسته موجب این افت شنوایی ناگهانی گردد احتمال های بسیار کمتری دارند. این دلایل می توانند مربوط به تشخیص افتراقی شامل بیماری منیر، بیماری خود ایمنی گوش داخلی، سندرم کوگان، و سندرم های هایپر ویسکوزیته باشند.

مطالعات قبلی در مورد علائم اتولوژیک (شنوایی) COVID-19

مطالعات مستند کمی در مورد تظاهرات و علائم اتولوژیک عفونت ویروسی COVID-19، انجام شده است و گزارش های HL در بیماران مبتلا به COVID-19 محدود است. در یک گزارش دو ویژگی آستانه شنوایی صداهای خالص با فرکانس بالا و گسيل‏هاي صوتي برانگيختۀ گذرا (TEOAEs) در افراد مختلف با هم مقایسه شد و نتایج نشان داد که افرادی که تست PCR آن ها مثبت است (اگرچه بدون علامت هستند) این دو ویژگی ضعیف تر از افرادی است که به ویروس آلوده نشده اند. در یک مورد دیگر، بیماری مبتلا به COVID-19 همراه با افت شنوایی حسی عصبی ناگهانیSNHL) ) گزارش شده اما متاسفانه هیچ اطلاعات شنوایی سنجی یا تصویربرداری در مورد آن ارائه نگردیده است. در واقع، مطابق با اطلاعات جمع آوری شده توسط نویسندگان این مقاله، هیچ گزارشی از شناسایی علائم دهلیزی و شنوایی مرتبط با COVID-19 وجود ندارد.

بررسی علائم عصبی مرتبط با COVID-19

علائم عصبی غیر اختصاصی از جمله سرگیجه در بیماران مبتلا به COVID-19 نسبتاً متداول است. به طوری که یک مطالعه موردی گسترده، بیان می کند که 8/16 درصد از بیماران مبتلا به این نوع ویروس، دارای سرگیجه هستند. اگرچه مکانیسمی که موجب می شود که COVID-19 سرگیجه ایجاد کند مشخص نیست، اما به نظر می رسد این بیماری همراه با نوروپاتی های جمجمه باشد که در نتیجه آن اختلال در حس بویایی و بینایی به وجود می آید. این امکان وجود دارد که یک عفونت COVID-19 باعث لابیرنتیت یا نوریت دهلیزی، که معمولاً در عفونت های ویروسی شایع است، شود.

آیا عفونت ویروسی می تواند منجر به SSNHL شود؟

شواهد زیادی برای عفونت ویروسی به عنوان دلیلی برای SSNHL وجود دارد. مکانیزم های احتمالی آن ها شامل حمله مستقیم ویروس به عصب لابیرنتی یا حلزونی، فعال سازی مجدد ویروس پنهان در گانگلیون مارپیچی و مکانیسم ایمن سازی در یک عفونت ویروسی سیستمی است. اگرچه ایجاد SNHL نوسانی در گوش راست بیمار در افت شنوایی های حسی عصبی دو طرفه غیرمعمول است، اما این می تواند یکی از مشخصه های بیماری منیر باشد. زیرا همان طور که می دانیم عفونت های ویروسی یک علت بالقوه برای بیماری منیر به شمار می روند.

پیامد خونریزی داخل لابیرنتی

خون رسانی طبیعی به حلزون گوش برای حفظ توازن یون ها و مایعات در گوش داخلی ضروری است. سلول های مویین حسی در برابر ایسکمی آسیب پذیر هستند. یک خونریزی در میکروسیرکولاسیون حلزون گوش (به عنوان مثال ، خونریزی داخل لابیرنتی) می تواند منجر به اختلال در پتانسیل درون ریزی حلزون، انتقال یون ها و تعادل مایع اندولنفی که برای عملکرد طبیعی شنوایی ضروری است، شود. تصاویر سه بعدی MRI در جهت تشخیص پاتولوژی گوش داخلی مثل خونریزی داخل لابیرنتی مفید بود.

نتیجه گیری نهایی

به طور کلی مشاهدات کم و گزارش های بسیار محدودی در مورد SSNHL در طی همه گیری کووید 19 وجود دارد و هیچ بررسی مستندی ارتباط قوی بین کووید 19 و افت شنوایی ناگهانی حسی عصبی را ثبت نکرده است. این مطالعه بالینی گزارشی از یک مورد SSNHL دو طرفه، به همراه علائمی مثل احساس پری و سرگیجه در بیماری بود که مبتلا به خونریزی دوطرفه داخل لابیرنتی شده بوده و در تست سرولوژی IgG (سروم شناسی خون) عفونت SARS-CoV-2 مشاهده شد. علائم اتولوژیک (گوش شناسی) مشاهده شده در این بیمار را می توان به احتمال زیاد به خونریزی داخل حلزونی (لابیرنتین) ناشی از انعقاد مرتبط با COVID-19 و یا حمله ویروسی مستقیم به عصب حلزون نسبت داد.

منبع: آیا کرونا بر گوش تاثیر دارد ؟

درمان خانگی گوش درد با استفاده از کمپرس سرد یا گرم

کمپرس سرد یخ و یا کمپرس دستمال یا حوله گرم هم برای بزرگسالان و هم اطفال قابل استفاده است. کمپرس‌ها را روی گوشی که درد می‌کند به مدت چند دقیقه نگه دارید. بهتر است بدانید که شما می‌توانید ابتدا کمپرس سرد بگذارید و بعد از ده دقیقه کمپرس گرم را جایگزین کنید.

به این نکته توجه داشته باشید که یخ را به طور مستقیم روی گوش نگذارید که سرمای بیش از حد یخ به گوشتان ضربه بزند. همچنین حوله و دستمال گرم شده آنقدر گرم نباشد که گرمی بیش از حد دستمال به گوش شما آسیب برساند.

آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن) در درمان خانگی گوش درد

پراکسید هیدروژن برای سال‌های متمادی به عنوان یک درمان طبیعی برای بیماری گوش استفاده شده است. با استفاده از قطره‌چکان چند قطره پراکسید هیدروژن در گوشتان بریزید. در صورت لزوم، چند ساعت پس از بار اول دوباره این روش را تکرار کنید.

آب اکسیژنه توانایی پاک‌کنندگی دارد و به تخلیه مواد گیرکرده در گوش کمک می‌کند.

نقش تمرین‌های ورزشی در درمان خانگی گوش درد

گاهی با انجام حرکات ورزشی گردن فشار موجود در کانال گوش کمتر می‌شود و شدت درد گوش کاهش می‌یابد.

اگر شما قصد انجام حرکات ورزشی گردن دارید؛ اینگونه عمل کنید:

سعی کنید هر دو پا را روی زمین بگذارید

به آرامی گردن خود را بچرخانید و سر خود را به سمت راست و سپس چپ به آرامی بچرخانید. به صورتی که سرتان به موازات شانه‌هایتان قرار بگیرد

شانه‌های خود را بالا بیاورید و به آرامی شانه هر طرف را به گوش همان طرف برسانید.

شما همچنین می‌توانید با استفاده از انگشتان خود، گوش و اطراف گوش را به آرامی ماساژ دهید.

درمان خانگی گوش درد با فشار نیاوردن به گوش هنگام خواب

بعضی از مدل‌های خوابیدن باعث تشدید درد گوش در هنگام عفونت می‌شوند، درحالی که بعضی دیگر باعث تسکین درد می‌شوند. هنگام خواب گوشی که عفونت کرده را روی بالش قرار ندهید.در این حالت اگر در گوش آب جمع شده باشد راحت‌تر خارج می‌شود.

درمان گوش درد با داروهای شیمیایی

اگر گوش درد به اندازه‌ای است که شما را ناراحت کرده، این گوش درد ناگهانی شروع شده و شما قبلا سابقه چنین دردهایی نداشته‌اید؛ نگران نباشید، آرامش خود را حفظ کنید و یک مسکن ضد درد از قبیل استامینوفن یا بروفن بخورید.

آیا پس از درمان خانگی گوش درد باید به پزشک مراجعه کرد؟

به طور کلی درمان خانگی گوش درد می‌تواند به کاهش درد گوش کمک کند. اگر گوش درد شما ادامه‌دار شد یا همراه آن علائمی از قبیل سرگیجه و عدم تعادل پیدا کردید، درمان خانگی گوش درد را کنار بگذارید و به پزشک مراجعه کنید.

این طبیعی است که درمان اصلی توسط پزشک به شما توصیه می‌شود. درمان خانگی گوش درد صرفا یک اقدام اولیه و بیشتر بر پایه تجربه است.

چه زمانی برای درمان گوش درد به پزشک مراجعه کنیم؟

این مسئله که چه زمانی برای گوش درد به پزشک مراجعه کنیم احتمالا یکی از سوالاتی است که هنوز جوابش را نمی‌دانید. گاهی اگر علت گوش درد، یک بیماری مهم همانند عفونت گوش باشد و شما در زمان مناسب مراجعه نکنید، شاید به عوارض جدی و تهدیدکننده‌ای دچار شوید.

اتومایكوزیس عفونت قارچی در گوش خارجی است. عفونت قارچی گوش باعث التهاب، خشكی پوست و ترشحات بدبو در مجرای گوش می شود. معمولا افرادی که در آب و هوای گرم زندگی کرده و و یا در ورزش های آبی شرکت می کنند بیشتر می توانند برای ابتلا به این نوع عفونت گوش مستعد باشند. عفونت قارچی در گوش، اغلب به راحتی با داروهای موضعی ضد قارچ درمان می شود. در این مقاله، ما با جزئیات بیشتری به این عفونت و موارد مربوط به آن، از جمله علل، علائم، درمان و پیشگیری آن می پردازیم.

دلایل عفونت قارچی در گوش خارجی چه می تواند باشد؟

انواع مختلفی از قارچ وجود دارد که می تواند باعث عفونت قارچی گوش شود، اما معمولا این عفونت ها به دلیل قارچ های گونه های آسپرژیلوس و یا در برخی موارد کاندیدا ها اتفاق می افتند. اگرچه همه افراد هر روز در محیط های مختلف با انواع قارچ ها در تماس هستند اما در اکثر مواقع، قارچ های موجود مشکلی ایجاد نمی کنند. با این حال، افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، در صورت تماس با قارچ ها، راحت تر از دیگران می توانند مبتلا به عفونت شوند. همچنین، افرادی که در آب و هوای گرم و یا گرمسیری زندگی می کنند، بیشتر دچار اتومایکوزیس می شوند، زیرا قارچ ها در مکان های گرم و مرطوب بهتر رشد می کنند.

سایر دلایل و عوامل خطرناک

سایر عواملی که می توانند سبب این عفونت شوند، عبارتند از:

• زخم شدن گوش در اثر استفاده از سمعک یا گوش پاک کن
• بیماری های مزمن پوستی مانند اگزما
• بیماری دیابت
• شرکت در ورزش های آبی، از جمله شنا یا موج سواری
• فقدان موم گوش، که رشد باکتریایی یا قارچی را سرکوب می کند.

زخم شدن گوش در اثر استفاده از سمعک یا گوش پاک کن

هرچیزی که منجر به زخم شدن گوش شود احتمال ابتلا به عفونت قارچی را بالا می برد یکی از عوارض استفاده از گوش پاک کن و سمعک زخم شدن گوش است. بنابراین بهتر است هنگام استفاده از آن ها بسیار مراقب بود.

اگزمای گوش

شاید در مورد اگزما در پوست دست یا صورت چیزهایی شنیده باشید اما ممکن است این سوال برایتان پیش بیاید که به طور دقیق اگزمای گوش چیست؟ افراد مبتلا به اگزمای گوش ممکن است متوجه خشکی و پوسته پوسته شدن در گوش یا اطراف گوش خود شوند. این علامت ممکن است پس از تماس با عوامل محرک خاصی مانند محصولات زیبایی یا جواهرات فلزی ایجاد شود. اگزمای گوش می تواند منجر به ایجاد عفونت قارچی در گوش خارجی شود. با استفاده از طیف وسیعی از روش های درمانی و پیشگیری، می توان علائم اگزمای گوش را کاهش داد. اگزمای گوش گاهی اوقات نیز می تواند بدون هیچ محرک مشخصی ایجاد شود.

بیماری دیابت

افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر بالاتری نسبت به انواع عفونت از جمله عفونت قارچی در گوش خارجی هستند، این موضوع ناشی از تغییر مکانیسم های دفاعی در بدن آن ها است که شامل اثر هیپرگلیسمی، اثر نوروپاتی، اختلال در پرفیوژن و تأخیر در زخم است.

علائم عفونت در گوش خارجی

از مهم ترین علائم عفونت گوش یا اوتومایکوزیس می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاهش شنوایی
• احساس پر بودن گوش
• قرمزی گوش خارجی
• خارش، (تفاوت شایع عفونت های قارچی نسبت به باکتری ها خارش است.)
• درد
• التهاب یا تورم
• پوسته پوسته شدن
• احساس زنگ زدن گوش
• ایجاد ترشحات گوش، که می تواند سفید، زرد، خاکستری، سیاه یا سبز باشد.

این علائم به طور معمول در یک گوش رخ می دهد ، اما ممکن است هر دو گوش به طور همزمان تحت تأثیر قرار گیرند.

تشخیص بیماری

علائم اتومایكوزیس یا عفونت قارچی گوش را باید همیشه توسط پزشك ارزیابی كرد تا بتوان تشخیص و درمان صحیحی برای آن انجام داد. پزشک شرح حال کاملی را برای تعیین وجود فاکتورهای خطرناک در مورد فرد، تهیه می کند. آنها معاینه فیزیکی را انجام می دهند تا به داخل مجرای و پرده گوش نگاه کنند. پزشک همچنین ممکن است نمونه ای از مایعات گوش را برداشته و آنها را زیر میکروسکوپ نگاه کند. این کار به او کمک می کند که تشخیص دهد که عفونت از نوع قارچی است یا باکتریایی. همان طور که مشخص است تشخیص درست بیماری می تواند منجر به درمان مناسب و به موقع شود. گاهی ممکن است عفونت گوش ناشی از عفونت گوش میانی باشد که در برخی علایم با هم مشترک هستند اما باید توجه کرد که این نوع عفونت از نوع باکتریایی یا ویروسی است و با عفونت در گوش خارجی متفاوت است.

چگونه عفونت قارچی در گوش خارجی را درمان کنیم؟

به محض تشخیص عفونت قارچی گوش، پزشک درمان صحیح را تجویز می کند. درمان می تواند شامل قطره گوش، کرم موضعی یا داروهای خوراکی باشد. پزشک معمولا برای درمان مراحل زیر را طی می کند:

تمیز کردن گوش خارجی

در مرحله اول، پزشک معمولاً باید گوش را تمیز کند. آن ها ممکن است برای این کار از یک ابزار مکش استفاده کنند. با تمیز کردن گوش، تجمع مواد از بین رفته و باعث می شود دارو بتواند موثرتر عمل کند. در مرحله بعدی، گوش تا حد ممکن خشک می شود تا از رشد بیشتر قارچ جلوگیری شود. توجه داشته باشید که فرد نباید سعی کند گوش های خود را با پنبه یا چیزهای دیگر تمیز کند، زیرا این امر می تواند وضعیت را بدتر کند.

استفاده از قطره گوش

برای درمان عفونت قارچی گوش، پزشک ممکن است قطره های گوش را که حاوی ماده ضد قارچی هستند تجویز کند. قطره های گوشی می توانند به درمان عفونت کمک کرده و از بروز مجدد آن جلوگیری کنند. تحقیقات ثابت کرده است که قطره های گوشی حاوی 1 درصد کلوتریمازول میزان بالایی از درمان و پیشگیری از عود را نشان می دهد. قطره های گوشی هم چنین ممکن است حاوی سایر مواد شیمیایی مثل اکونازول، میکونازول یا آمفوتریسین B نیز باشند.

داروهای موضعی

داروهای ضد قارچ همچنین ممکن است به صورت کرم موضعی باشد که روی گوش خارجی مالیده می شود. داروهای موضعی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• استات آلومینیوم
• اسید سالیسیلیک
• آب اکسیژنه

این داروها نیز می توانند به درمان قارچ کمک کرده و یا پوسته تشکیل شده روی گوش را نرم تر کنند تا داروها به صورت موثرتری بتوانند نفوذ کنند و درمان را انجام دهند.

داروهای خوراکی

داروهای خوراکی مورد استفاده در عفونت قارچی گوش، شامل ایتراکونازول یا ووریکونازول هستند که معمولاً برای عفونت های شدیدتر یا عفونت هایی که مصرف دارو های موضعی دشوار است می توانند مورد استفاده قرار بگیرند. از طرف دیگر در برخی موارد گونه های قارچ در برابر قطره های گوشی مقاوم هستند که در این حالت نیز بهتر است از درمان های خوراکی استفاده کرد. البته باید توجه کرد که دارو های ضد قارچ خوراکی می تواند برای افرادی که بیماری های کبدی دارند مشکل ساز شود. برای تسکین درد های جزئی گوش نیز می توان از مسکن های بدون نسخه، مانند استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کرد.

درمانهای خانگی عفونت قارچی در گوش خارجی

چندین داروی خانگی ممکن است به درمان اتومایكوزیس کمک کند، اما قبل از امتحان آن ها بهتر است با یک پزشک مشورت کنید. دارو های بدون نسخه که حاوی کاربامید پراکسید هستند می توانند موم گوش شما را تمیز کنند. گزینه دیگر استفاده از محلولی تشکیل شده از مقدار های مساوی سرکه سفید و الکل است.

عوارض عفونت قارچی در گوش خارجی

در صورتی که عفونت قارچی گوش به طور کامل درمان نشود و یا این که بیمار به درمان پاسخ ندهد، اتومایکوزیس می تواند به یک بیماری مزمن تبدیل شود. از طرف دیگر اگر فرد به طور مداوم در معرض عوامل بیماری زا مثل آب های آلوده حاوی قارچ قرار بگیرد نیز می تواند سبب ادامه دار شدن این بیماری در فرد شود. التهاب و عفونت گوش خارجی در صورتی که ادامه پیدا کند ممکن است فراتر از گوش خارجی پیش روی کرده و حتی منجر به پارگی در پرده گوش شود. هم چنین در موارد حادتر ممکن است به گوش داخلی یا جمجمه سرایت کند. این نوع عفونت های پیشرفته معمولاً به درمان های قوی تر و یا حتی جراحی نیاز دارند. عوارض جدی این بیماری معمولا بیشتر در افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف یا دیابت هستند رخ می دهد.

جلوگیری از ایجاد عفونت قارچی در گوش خارجی

موارد زیادی وجود دارند که با رعایت آن ها می توان از ابتلا به اتومایکوزیس تا حد زیادی پیشگیری کرد، از جمله:

• موم موجود در گوش مقداری خاصیت ضد قارچی طبیعی دارد بنابراین بهتر است تلاش نکنید تا به طور کامل موم گوش خود را تمیز کنید.
• بعد از شنا و استحمام گوش های خود را به طور کامل خشک کنید.
• هنگام شنا از گوش گیر یا کلاه شنا استفاده کنید تا مانع ورود آب به گوش ها شوید.
• اجتناب از خاراندن گوش زیرا ممکن است به پوست آسیب برساند و حمله قارچ را آسان تر کند.
• از قرار دادن گوش پاک کن در گوش اجتناب کنید.
• ممکن است بخواهید از گرمای خشک مانند سشوار برای از بین بردن رطوبت گوش استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که از کمترین تنظیمات استفاده کرده و از قرار دادن سشوار خیلی نزدیک به گوش خودداری کنید.

کلام آخر

به طور کلی، اتومایکوزیس خطر زیادی ندارد و به راحتی با داروهای ضد قارچی درمان می شود. اما بهتر است تا حد امکان با رعایت موارد گفته شده از ابتلا به آن و یا ادامه دار شدن آن جلوگیری کرد.

منبع: https://bit.ly/3ugUPOs

جرم گوش از علائم تا عوارض، و همچنین پیشگیری و درمان آن، به علت شیوع و اهمیت آن، از جمله مباحثی هست که مورد توجه عموم مردم قرار دارد. جرم گوش، ماده ای مایل به زرد و مومی در داخل گوش است که از غده چربی مجرای گوش ترشح می شود. جرم گوش به سرموم گوش نیز معروف است.

جرم گوش، پوشش کانال گوش را روان کاری، تمیز و محافظت می کند. این کار را با دفع آب، به دام انداختن آلودگی و اطمینان از اینکه حشرات، قارچ ها و باکتری ها از مجرای گوش عبور نمی کنند و به لاله گوش آسیب نمی رساند، انجام می دهند. جرم گوش در درجه اول از لایه های پوست تشکیل شده است.

مواد تشکیل دهنده لایه های ریخته شده پوست، شامل:

کراتین: 60 درصد

کلسترول 6-9 درصد

اسکوالین و الکل ها 12-20 درصد

اسیدهای چرب زنجیره بلند اشباع و اشباع نشده

جرم گوش کمی اسیدی است و دارای خواص ضد باکتری می باشد. در صورت فقدان جرم، مجرای گوش خشک و مستعد عفونت می شود. با این حال، هنگامی که جرم گوش جمع یا سفت شود، می تواند مشکلاتی، از جمله کم شنوایی ایجاد کند.

علائم جرم گوش چیست؟

جرم گوش در صورت تجمع آزار دهنده است و افزایش آن می تواند باعث بدتر شدن و آسیب رساندن به بافت های حساس گوش شود.

تجمع بیش از حد جرم گوش می تواند یک پلاتین ایجاد کرده و باعث انسداد آن شود. انسداد گوش ممکن است دردناک باشد و بر شنوایی تأثیر بگذارد.

انسداد موم گوش می تواند منجر به بروز علائم زیادی شود، از جمله:

خارش

گوش درد

عفونت گوش

احساس پری در گوش

وزوز گوش که صدای زنگ زدن در گوش است.

سرفه، به دلیل فشار ناشی از انسداد، باعث تحریک عصب در گوش می شود.

سرگیجه یا احساس عدم تعادل که می تواند منجر به سرگیجه شدید و حالت تهوع شود.

هنگام تلاش برای پاک کردن جرم گوش، هرگز نیازی نیست چیزی را درون گوش خود قرار دهید. قرار دادن گوش پاک کن و سایر اشیاء در گوش می تواند موم گوش را بیشتر به داخل کانال فشار دهد و مشکل را بدتر کند.

چه عواملی خطر تجمع موم گوش را افزایش می دهد؟

افرادی که موم گوش زیادی دارند، بیشتر دچار انسداد و ضربه موم گوش می شوند. در این شرایط ممکن است موم به عمق مجرای گوش نفوذ پیدا کند. علاوه بر آن، شنا می تواند در بعضی از افراد باعث تولید جرم گوش شود. استفاده از وسایل نوک تیز برای از بین بردن موم گوش یا تسکین خارش می تواند تجمع را بدتر کند. این وسایل، عبازتند از:

کلیدها

گوش پاک کن

گوشه های دستمال

استفاده از این وسایل می توانند موم را به عمق کانال گوش فشار دهند. آنها همچنین می توانند به بافت های حساس گوش صدمه برسانند و احتمالاً منجر به آسیب دائمی می شوند. افراد باید هرگونه نظافت یا برداشتن موم گوش را زیر نظر پزشک متخصص بهداشت انجام دهند.

چه افرادی در معرض ابتلا به جرم گوش هستند؟

برخی افراد با شرایط زیر بیشتر از سایرین دچار مشکل جرم گوش می شوند؛ بنابراین، باید بیشتر به جمع آوری جرم گوش خود اهمیت بدهند تا دچار ابتلا به جرم گوش نشوند.

افراد مبتلا به لوپوس یا سندرم شوگرن

افرادی که مجاری گوش بسیار مویی دارند.

افرادی که بیماری پوستی خاصی، مانند اگزما دارند.

افراد مبتلا به عفونت های مکرر گوش که سابقه عفونت دارند.

افرادی که مجاری گوش آنها باریک است یا کامل تشکیل نشده است.

افرادی که دارای استئوماتا یا رشد استخوانی خوش خیم هستند که در قسمت خارجی کانال گوش قرار دارد.

افراد سالمند، زیرا موم گوش با افزایش سن خشک و سخت می شود که خطر ابتلا به آن را افزایش می دهد.

افرادی که مشکل یادگیری دارند اغلب با مشکلات جرم گوش روبرو هستند اما دلیل این امر مشخص نیست.

درمان خانگی جرم گوش چیست؟

موم گوش نهفته اغلب پس از استفاده از قطره گوش بعد از حدود 2 هفته خارج می شود. یکی از راه های پاک کردن موم گوش اضافی در خانه پاک کردن قسمت اطراف گوش با دست است. روش دیگر، یک داروساز می تواند در مورد درمان های مناسب بدون نسخه (OTC) مشاوره دهد.

افراد همچنین می توانند از محلول های زیر که معمولاً در داروخانه نیز قابل دسترس هستند به عنوان قطره گوش استفاده کنند:

گلیسرین

روغن بچه، روغن بادام، یا روغن زیتون

پراکسید هیدروژن، یک ضد عفونی کننده ملایم است که برای تمیز کردن زخم ها مفید است.

نحوه درست استفاده از قطره گوش:

برای استفاده از قطره های گوش، افراد باید سر خود را کج کنند تا گوش آسیب دیده رو به بالا باشد، یک یا دو قطره از آن را در گوش بریزند و 1-2 دقیقه سر خود را به همان صورت نگه دارند. سپس باید سر خود را دوباره کج کنند تا گوش آسیب دیده به سمت پایین باشد و اجازه دهد هر مایعی تخلیه شود. اگر افراد این کار را دو بار در روز انجام دهند، معمولاً ظرف 2 هفته جرم گوش خارج می شود. بهتر است این کار را در شب و هنگام خواب انجام داد. افراد هرگز نباید از پنبه یا چیز دیگری برای استخراج جرم گوش استفاده کنند. قرار دادن اشیا در مجرای گوش می تواند به بافت های حساس گوش آسیب برساند و اثر آن را بدتر کند.

امروزه استفاده از هدفون برای گوش دادن به موسیقی و یا انجام مکالمات تلفنی بسیار رایج شده است. در طول روز با چندین نفر مواجه می شوید که هنگام انجام فعالیت هایی مثل پیاده روی، سوار شدن به مترو، مسافرت با اتوبوس و نوشیدن قهوه در یک کافه، به موسیقی گوش می دهند یا در حال مکالمه هستند. اگرچه افراد ممکن است تصور کنند که با استفاده از هدفون مزاحمتی برای افراد اطراف خود ایجاد نمی کنند، اما در صورتی که برای زمان های طولانی و با حجم صدای بالا بخواهند از آن استفاده کنند، ممکن است به سلامتی گوش های خود آسیب برسانند. از مضرات هدفون برای گوش می توان به این اشاره کرد که هدفون قادر به تولید سطح بسیار بالایی از صدا و در فاصله خیلی نزدیک به گوش است و از این رو بسیار خطرناک است.

چه کسانی بیشتر در معرض خطر استفاده زیاد از هدفون هستند؟

داده ها نشان می دهد که افراد زیر 35 سال بیشتر از سایر گروه های سنی دیگر به موسیقی گوش می دهند. سازمان جهانی بهداشت برآورد کرده است که 50 درصد افراد در حالی که هدفون صدای بیش از اندازه بلند دارد، به موسیقی گوش می دهند. این 50 درصد بیشتر افراد نوجوان یا جوانان با سن کمتر را شامل می شود. اما باید توجه کرد که مضرات هدفون برای گوش بسیار قابل توجه است و می تواند به گوش داخلی آسیب رسانده و حتی باعث کاهش شنوایی شود. مطالعه ای در سال 2010 توسط دانشکده پزشکی هاروارد در ایالات متحده نشان داد که افزایش محبوبیت هدفون در افراد زیر 20 سال سبب شده است که تشخیص های پزشکی مبنی بر کم شنوایی این رده سنی به طور قابل توجهی افزایش پیدا کند.

چرا صداهای بلند برای گوش انسان مناسب نیست؟

ساختارگوش به گونه ای است که انگار برای تشخیص اصوات بسیار سطح پایین و توسعه ی آن طراحی شده است. اگر به حیواناتی که اغلب طعمه سایر جانداران می شوند نگاه کنید، خواهید دید که شنوایی آنها کاملاً استثنایی است و به آنها کمک می کند تا از شکارچیان در امان بمانند. گوش انسان نیزتکامل یافته است اگرچه ممکن است به اندازه خرگوش حساس نباشد. در دنیای طبیعی، به ندرت با صداهای بسیار بلند مواجه می شوید، اما در عوض با صداهای آرام و ظریف روبرو هستید. این بدان معنی است که گوش انسان برای مدیریت سر و صدای زیاد تکامل نیافته است بلکه برای تقویت صداهای آرام ساخته شده است. وقتی صدای بلندی به طور مصنوعی از طریق هدفون وارد گوش می شود، می تواند به گوش ها آسیب بزند تا جایی که در برخی موارد به دلیل صداهای انفجاری و بسیار شدید پارگی پرده ی گوش اتفاق بیفتد.

هدفون چگونه باعث کاهش شنوایی می شود؟

هدفون امواج صوتی تولید می کند که به گوش ما می رسد و پرده گوش را می لرزاند. این لرزش از طریق استخوان های کوچک به گوش داخلی گسترش می یابد و به حلزون گوش می رسد که محفظه ای در گوش داخلی است که با مایع پر شده و از هزاران مو کوچک تشکیل شده است. هنگامی که این ارتعاش به حلزون گوش می رسد، باعث می شود که تارهای مویی حرکت کنند. هرچه صدا بلندتر باشد ، ارتعاشات بیشتر و حرکت موها بیشتر می شود. قرار گرفتن مداوم و طولانی مدت در معرض موسیقی بلند باعث می شود سلول های مو در نهایت حساسیت خود را نسبت به لرزش از دست بدهند. گاهی اوقات موسیقی بلند منجر به خم شدن یا تا شدن سلول ها می شود که منجر به کاهش شنوایی موقتی یا دائمی می شود.

آسیب شنوایی موقت

در برخی از مواقع ممکن است تارهای مویی آسیب ببینند و حساسیت خود را به طور موقت از دست بدهند، اما با گذشت زمان بهبود بیابند. به همین دلیل است که ممکن است پس از ترک یک مکان پر سر و صدا، در ابتدا شنوایی شما با کمی مشکل روبرو شود، اما پس از مدت خیلی کوتاهی، شنوایی دوباره به حالت عادی برگردد.

آسیب شنوایی دائمی

یکی از علل انواع کم شنوایی ناشی از این است که آسیب وارد شده به تارهای مویی زیاد است و دیگر قابل ترمیم نیستند. در واقع آنها توانایی لرزش با صدا را از دست داده اند. این نوع آسیب شنوایی، دائمی است و متأسفانه، هیچ راهی برای درمان آسیب وارده به گوش داخلی وجود ندارد.

پیامدهای استفاده از هدفون

علاوه بر تاثیری که استفاده نامناسب از هدفون بر سلول های مویی گوش و ایجاد افت شنوایی دارد ممکن است به حالت های مختلف دیگری نیز سبب آسیب به گوش گردد:

• عفونت گوش
• وزوز گوش
• هایپراكوزیس
• افزایش جرم و ترشحات گوش
• گوش درد
• سرگیجه
• تأثیر بر روی مغز

ایجاد عفونت در گوش

یکی از مضرات هدفون برای گوش ایجاد عفونت در کانال گوش است. هدفون ها به گونه ای ساخته شده اند که کاربر می تواند آنها را در مجرای گوش قرار دهد، که این باعث جلوگیری از عبور هوا شده و می تواند احتمال خطر برای عفونت گوش را بالا ببرد. استفاده منظم و طولانی مدت از هدفون همچنین رشد باکتری ها را افزایش می دهد. این باکتری ها روی هدفون می مانند و با استفاده بیشتر، گوش را آلوده می کند. همچنین، در صورتی که هدفون توسط چندین نفر به صورت اشتراکی مورد استفاده قرار بگیرد، احتمال انتقال عفونت گوش وجود خواهد داشت که فرد را در معرض عفونت های جدی گوش قرار می دهد. درد، خارش، احساس انسداد و ترشحات شدید از علائم عفونت گوش هستند.

وزوز گوش

اگر می خواهید بدانید که وزوز گوش چیست در پاسخ به شما باید بگوییم که همان طور که از نامش مشخص است وزوز گوش شنیدن صداهای زنگ یا سوت در گوش ها است. سلول های آسیب دیده مویی در حلزون گوش ممکن است این صدا را ایجاد کنند.

ایپراكوزیس

بیش از 50٪ افرادی كه از وزوز گوش رنج می برند، مستعد ابتلا به حساسیت زیاد نسبت به اصوات طبیعی محیط نیز هستند. از این بیماری به عنوان هایپراكوزیس یاد می شود.

افزایش جرم و ترشحات گوش

با استفاده طولانی مدت از هدفون، ممکن است جرم و ترشحات، بیش از حد معمول در گوش تولید شوند که این خود سبب می شود که احتمال وزوز گوش، مشکل شنوایی، گوش درد و عفونت های مکرر گوش تسریع گردد.

سرگیجه و تأثیر بر روی مغز

در بسیاری از مواقع، افزایش فشار در مجرای گوش به دلیل سر و صدای زیاد می تواند منجر به ایجاد سرگیجه شود. علاوه بر این، امواج الکترومغناطیسی که هدفون ایجاد می کند، در طولانی مدت مشکلاتی برای مغز ایجاد می کند. عفونت گوش نیز می تواند مغز را تحت تأثیر قرار دهد.

چگونه می توان از آسیب های هدفون به گوش جلوگیری کرد؟

پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. کاهش شنوایی در اثر هدفون و دیگر آسیب های آن کاملاً قابل پیشگیری هستند و جلوگیری از آن ها کار چندان دشواری نیست. بالا بردن سطح آگاهی در این زمینه بسیار اهمیت دارد. با آگاهی از عواقب و ایجاد تغییرات معمولی کوچک، می توان گوش را از آسیب جدی ناشی از هدفون نجات داد. اگر همیشه به روش های ایمن برای لذت بردن از موسیقی فکر کنید، ناخودآگاه از انجام اقدامات مضر دور خواهید شد و بدین ترتیب از مضرات هدفون برای گوش در امان خواهید ماند. در ادامه به چندین نکته جهت محافظت بهتر از شنوایی در برابر استفاده از هدفون، اشاره می شود.

میزان صدا را کم کنید.

واقعا به همین سادگی است. سر و صدای 80 دسی بل را می توان بیش از 25 ساعت به طور مستقیم و بدون خطر آسیب به شنوایی گوش داد. در گوشی های آیفون، این حجم صدا تقریباً 60٪ حداکثر حجم صدایی است که گوشی ایجاد می کند. با صدای 60٪ ، شما هنوز هم می توانید موسیقی خود را به وضوح بشنوید و با استفاده از هدفون های با کیفیت، می توانید همه آهنگ ها را دنبال کنید. کنترل میزان صدا ساده ترین راه برای جلوگیری از هرگونه مشکل کم شنوایی و مضرات هدفون برای گوش است.

تنظیمات گوشی را فیکس کنید.

اکثر گوشی ها دارای تنظیماتی هستند که به شما امکان می دهد حداکثر میزان صدا را تنظیم کنید تا به طور تصادفی از حد ایمن عبور نکنید. برای جستجوی این ویژگی به منوی تنظیمات بروید، اگر نمی توانید آن را پیدا کنید آنلاین جستجو کنید. این یک روش عالی برای والدین است که می توانند نحوه گوش دادن به موسیقی برای کودک خود را مدیریت کنند.

میزان صدا را در محیط های پر سروصدا افزایش ندهید.

در برخی از زمان ها ممکن است شرایط محیطی بسیار پرسرو صدا باشد و یا به اصطلاح صداهای پس زمینه زیاد باشد. در این حالت ممکن است فرد وسوسه شود که میزان صدای موسیقی را زیاد کند. این در حالی است که افزایش صدا باعث افزایش سطح دسی بل ورودی به گوش شما شده و خطر آسیب شنوایی را به دنبال دارد. به منظور کاهش صدای پس زمینه، به جای بالا بردن میزان صدا، سعی کنید از هدفون های مناسب تر استفاده کنید.

تعداد دفعاتی که خود را در معرض صدای بلند قرار می دهید، محدود کنید.

اگر دوست دارید با صدای بیشتری به موسیقی گوش دهید، پس اطمینان حاصل کنید که اکثر اوقات این کار را انجام نمی دهید. مدت زمان قرار گرفتن در معرض صدا بسیار مهم است. برای خود محدودیت زمانی تعیین کنید و به آن پایبند باشید. به شما توصیه می شود برای محافظت از شنوایی خود قبل از تمام شدن محدودیت زمانی خود، گوش دادن موسیقی با صدای بلند را متوقف کنید. اگر واقعاً مجبورید یک آهنگ را با صدای کامل بشنوید مراقب باشید که بعد از آن به گوشهایتان فرصت دهید که بهبود پیدا کنند.

از هدفون های مناسب استفاده کنید.

بهتر است از هدفون هایی که صدا را به روشی غیر مستقیم تر به لاله گوش وارد می کنند، استفاده شود. اما باز هم باید مراقبت های لازم را اعمال کنید.

قانون 60/60 را دنبال کنید.

پیگیری این قانون بسیار آسان است اما واقعاً می تواند هرگونه صدمه به شنوایی شما را محدود کند. این قانون شامل قرار گرفتن در معرض محدود صدا و حجم کمتری از موسیقی است که از طریق هدفون گوش می شود. مطابق با این قانون برای گوش کردن به موسیقی از طریق هدفون فقط از 60 درصد حجم صدا و تنها به مدت 60 دقیقه استفاده کنید. این قانون احتمال آسیب را به شدت کاهش می دهد.

تشخیص افت شنوایی ناشی از هدفون

همان طور که گفته شد، کم شنوایی از مضرات هدفون برای گوش است اما برای این که متوجه شوید که خودتان یا یکی از افراد نزدیکتان دچار این کم شنوایی شده اید لازم است تا با علائم آن آشنایی داشته باشید. یکی از علائم رایج کاهش شنوایی این است که فرد به طور مرتب از مردم می خواهد آنچه را که قبلاً گفته بودند تکرار کنند تا مواردی را که به خوبی نشنیده است متوجه شود. یکی دیگر از علائم، وزوز گوش است. چنانچه هر کدام از این علائم را تجربه می کنید – یا علائم واضح تری در کاهش شنوایی دارید، بهتر است به یک مرکز تخصصی برای سنجش شنوایی و انجام آزمون های مربوطه مراجعه نمایید.

روش های درمانی برای آسیب های شنوایی ناشی از هدفون

برای موارد افت شنوایی شدید، بهترین روش درمانی سمعک است. سمعک ها آن چه را که از توانایی طبیعی شما برای شنیدن باقی مانده است را تقویت کرده و باعث می شوند طیف شنوایی بسیار گسترده تری داشته باشید. بسیاری از افرادی که در نتیجه استفاده از هدفون دچار کم شنوایی می شوند، می توانند از طریق دستگاه کمک شنوایی، به سطح شنوایی طبیعی برسند. سایر روش های درمانی از جمله صدا درمانی نیز برای موارد خفیف کم شنوایی وجود دارند، اما سمعکها موثرترین راه برای کنترل آسیب شنوایی، جبران مضرات هدفون برای گوش و بازگشت به زندگی عادی به شمار می روند.

منبع: https://bit.ly/3lA7NEl

شنوایی سنجی شامل یک روش آزمایش کردن شنوایی می باشد که خود فرد در آن به تست به صورت آگاهانه پاسخ بدهد. البته راههای مختلفی برای آزمودن شنوایی وجود دارد که بسته به سن فرد و نوع افت شنوایی متفاوت است.

ساختار گوش

گوش به سه قسمت تقسیم میشود. گوش خارجی (بیرونی) شامل قسمتهایی است که شما می توانید ببینید که لاله گوش نامیده میشود، و یک ساختار باریک مجرایی که کانال گوش نامیده میشود. در انتهای کانال پرده صماخ قرار دارد. پرده صماخ گوش خارجی را از میانی جدا می کند . پرده صماخ یک غشاء است که محکم کشیده شده و کمی شبیه پوست یک طبل است.

گوش میانی یک حجره پر از هوا است. داخل آن سه تا استخوان که کوچکترین استخوانها در بدن هستند و استخوانهای رکابی، سندانی و چکشی نامیده میشوند قرار دارند. این استخوانها به هم متتصل هستند. آخرین استخوان در این گروه یعنی استخوان رکابی، گوش میانی را به گوش داخلی متصل می کند. فضای هوای گوش میانی با شیپور استاش به انتهای بینی متصل میشود.

گوش داخلی از دو بخش تشکیل شده است. حلزون گوش در شنوایی نقش دارد. سیستم وستیبولار (دستگاه دهلیزی) به حفظ تعادل کمک میکند. حلزون گوش یک محفظه حلزونی شکل است که با مایع پر شده است. در دیواره های آن سلولهای مخصوص حسی به نام یاخته های مویی وجود دارند. این سلولها امواج صوتی را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل می کند. حلزون گوش به عصبی متصل است که به مغر منتهی میشود.

دستگاه دهلیزی از شبکه ای از مجراها که کانالهای نیم دایره ای نامیده میشوند به علاوه دهلیز تشکیل شده است. دستگاه دهلیزی همچنین از سلولهای حسی خاصی تشکیل شده است اما در اینجا به جای صدا حرکات را تشخیص می دهند. هم حلزونی گوش و هم دستگاه دهلیزی به عصبی متصل هستند که سیگنالهای الکتریکی را به مغز حمل می کند.

مکانیسم شنیدن

وقتی هوا به ارتعاش در می آید، امواج صوتی ایجاد میشوند. برای شنیدن، گوش باید امواج صوتی را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل کند تا مغز بتواند آنها را تفسیر نماید. وقتی امواج صوتی به پرده صماخ می رسند سبب ارتعاش آن میشوند. ارتعاشات پره صماخ سبب حرکت استخوانهای کوچک گوش میانی میشود آخرین استخوان این گروه، استخوان رکابی، ارتعاشات را به حجره پر شده از مایع که حلزون گوش نامیده میشود انتقال می دهد. وقتی حلزونی ارتعاشات را دریافت کرد، مایع داخل آن شروع به حرکت می کند. با حرکت مایع سلولهای مخصوص حسی سیگنالهای الکتریکی ایجاد می کنند. این سیگنالهای الکتریکی به مغز فرستاده میشوند. مناطق خاصی در مغز این سیگنالها را دریافت کرده و آنها را به چیزی که با عنوان صدا می شناسیم تبدیل می کند.

گوشهای شما سیگنالهای الکتریکی ایجاد می کنند که نمود انواع خارق العاده ای از صداها هستند. برای مثال، سرعت لرزش پرده صماخ با انواع مختلف صدا فرق می کند. در صداهای بم، پرده صماخ به آرامی به ارتعاش در می آید. در صداهای زیر با سرعت بیشتری مرتعش میشود. این بدان معنا است که یاخته های مویی مخصوص در حلزونی نیز با سرعتهای متفاوتی مرتعش میشوند. بدین طریق سیگنالهای مختلفی به مغز فرستاده میشود. این یکی از راههایی است که ما می توانین بین صداها با طیفهای مختلف تمایز قائل شویم.

تست شنوایی سنجی

شنوایی سنجی یک واژه پزشکی است که به معنای آزمودن شنوایی به کار می رود. در شنوایی سنجی بررسی میشود که آیا مشکلی در مکانیسمهای مختلف که به ما امکان شنیدن صداها را می دهند وجود دارد یا خیر.

عوامل افت شنوایی

آسیب به هر قسمت گوش می تواند سبب افت شنوایی شود. اگر مشکلی در کانال گوش یا گوش میانی باشد، سبب مشکلی به نام کم شنوایی رسانش میشود. در کم شنوایی رسانش، جابه جایی صدا (انتقال) مسدود میشود یا به گوش میانی منتقل نمیشود. ناشنوایی رسانش دلایل مختلفی دارد و به افت شنوایی دائمی یا موقت منتهی میشود. یک علت رایج آن در کودکان جمع شدن مایع در فضای گوش میانی است که گوش سریشی نامیده میشود.

اگر حجره پر از مایع گوش که حلزونی نامیده میشود یا عصب شنوایی به درستی کار نکنند سبب افت شنوایی حسی- شنوایی میشود. معمولا این بدان معنا است که یاخته های مویی در حلزونی به درستی کار نمی کنند و یا مشکلی در عصب شنوایی وجود دارد و بنابراین مقداری یا کل صداها به مغر فرستاده نمی شوند. کم شنوایی حسی- عصبی اغلب دائمی هستند. می توانند خفیف، متوسط یا شدید یا عمیق باشند و یک گوش یا هر دو گوش را تحت تاثیر قرار دهند.

ممکن است کم شنوایی رسانش و حسی و عصبی با هم اتفاق بیفتد که کم شنوایی ترکیبی نامیده میشود.

تست شنوایی سنجی گوش چگونه عمل می کند؟

تستهای مختلفی برای بررسی توانایی شنوایی وجود دارند. این تستها بر اساس فرد تست شونده و علت انجام آن متفاوت است. نوزادان وقتی صدایی میشنوند قادر نیستند بگویند که صدا را شنیده اند و بنابراین از شیوه های خاصی برای آنها استفاده میشود. در کودکان اصول تست ممکن است مشابه بزرگسالان باشد اما شیوه انجام آزمونها ممکن است تفاوت داشته باشد تا بتوان دقیق ترین نتایج را به دست آورد. آزمایشات تکمیلی دیگری نیز وجود دارد که به کمک آنها می توان میزان عملکرد گوش میانی و مغز را در مسیر شنوایی تعیین کرد.

آزمایش کودک تازه متولد شده

آزمون (otoacoustic emissions ) گسیلهای صوتی گوش (OAE) یک شیوه ساده، بدون درد و سریع برای غربالگری نوازدان تازه متولد کم شنوا است. یک گوشی حاوی یک میکروفن و یک بلندگوی کوچک در گوش قرار داده میشود. بلندگو صداهای تیک تیک در گوش ایجاد می کند. این صداها به حجره پر شده از مایعی به نام حلزونی منتقل میشود. اگر حلزونی به درستی کار کند، با پس فرستادن صدا به کانال گوش پاسخ می دهد. این پاسخ توسط میکروفن تشخیص داده میشود. این آزمون این قدر حساس است که حتی کم شنوایی های ناچیز را هم می توان با آن شناسایی کرد. اگر پاسخ خوب باشد دیگر به بررسی بیشتر نیست.

گاهی در زمان این آزمون، پاسخ شناسایی نمیشود. این می تواند نشانه کم شنوایی باشد اما ابتدا باید آن را به خاطر عوامل دیگر دانست. دلیلش می تواند این باشد که نوزاد مغشوش بوده، در اتاق سر و صدا بوده و یا بعد از تولد هنوز مقداری مایع در گوش مانده است. اغلب این تست دوباره تکرار میشود و اگر باز هم پاسخ مناسبی دریافت نشد سپس با آزمون دیگری که automated auditory brainstem response (AABR) نامیده میشود دوباره تست گرفته میشود.

در AABR یک گوشی کوچک در گوش نوزاد صداهای تیک ایجاد می کند. اگر نوزاد این صداها را بشنود، با سنسورهایی که بر روی پوست نوزاد نصب شده اند می توان سیگنال موجود در عصب شنوایی را اندازه گیری کرد. صدا تا میزان خاصی بلند میشود. اگر با این کار پاسخی دریافت نشد به تستهای بیشتری برای تشخیص نیاز خواهد بود.

هم تست OAE و هم AABR زمانی بهترین نتیجه را دارند که کودک خوابیده باشد چون اگر حرکت کودک زیاد باشد و پاسخ شناسایی شده خیلی کم باشد می تواند پنهان شده و شناسایی نشود.

آزمایش در نوزادان و کودکان کوچکتر

در کودکان از شیوه ای که (visual reinforcement audiometry) شنوایی سنجی دیدار پاداشی نامیده میشود استفاده میشود. در این آزمون کودک صداهایی را میشنود که از طریق اسپیکرهایی در اتاق آزمایش پخش میشود. وقتی کودک صداها را میشنود و سرش را به طرف صدا می چرخاند جایزه ای دریافت می کند که اغلب یک پاداش دیداری مثل نورهای چشمک زن یک اسباب بازی است. فردی که شنوایی کنترل را آزمایش می کند به تقویت این رفتار با هر بار جایزه دادن به کودک در زمانی که به طرف صدا بر می گردد ادامه می دهد سپس فردی که شنوایی کودک را آزمایش می کند شنوایی کودک را ارزیابی می کند تا ببیند آیا به انواع مختلف صداها واکنش نشان می دهد. با این کار می توان کمترین حد صدا را که کودک میشنود را شناسایی کرد. با بالاتر رفتن سن کودک و در نتیجه راحت تر ارتباط برقرار کردن این آزمون پاداش مدار می تواند انواع مختلفی داشته باشد.

آزمایش در کودکان بزرگتر و بزرگسالان

برای آزمایش بزرگسالان اغلب از شیوه شنوایی سنجی با صدای خالص استفاده میشود. در این شیوه از ماشینی که شنواسنج نامیده میشود برای نواختن مجموعه ای از صداها که از طریق هدفون شنیده می شود استفاده می گردد. گام (فرکانس، که با واحد هرتز اندازه گیری میشود) و بلندی (شدت، که با دسیبل سنجیده میشود) صداها متفاوت است.

فرد متخصصی بلندی صدا را کنترل و تا حدی آن را پایین می آورد که دیگر نتوانید آن را بشنوید. سپس دوباره آن را بلند می کند تا دوباره بتوانید آن را بشنوید. هر دفعه که صدا را میشنوید باید با بلند کردن دست یا فشار دادن دکمه ای علامت دهید حتی اگر صدا برایتان بسیار نامفهوم و ضعیف باشد. سپس متخصص آزمایش را چندین بار تکرار می کند وهر بار صدا بم تر میشود. هر گوش جداگانه آزمایش میشود. نتایج تست روی یک نمودار مخصوص که نمودار شنیداری نامیده میشود نمایش داده میشود که به نشان دادن الگوی افت شنوایی شما کمک می کند.

کاربردهای تست شنوایی گوش

از شنوایی سنجی در شرایط مختلفی از جمله موارد زیر استفاده می شود:

1. برای ارزیابی کم شنوایی در هر کسی که متوجه مشکلات شنوایی دائم در یک یا هر دو گوشش شده باشد یا در فهمیدن کلمات در محاوره مشکل داشته باشد.

2. در تعیین نوع و میزان افت شنوایی (رسانش، حسی-شنوایی یا هر دو).

3. غربال نوزادان و کودکان برای مشکلات شنوایی که می تواند با توانایی یادگیری، سخن گفتن و فهم زبان تداخل داشته باشد.

4. برای غربال کم شنوایی در افرادی که مرتبا در معرض صداهای بلند هستند یا داروهای خاصی مثل جنتامایسین را مصرف می کنند.

آمادگی برای تست شنوایی سنجی گوش

اغلب نیاز به آماده سازی خاصی برای شنوایی سنجی نیست. این آزمایشات بسیار ایمن بوده و عوارض حاصل از آن بسیار نادر است. اگر تشخیص داده شده که گوش شما موم دارد احتمالا قبل از تست این موم باید برداشته شود تا تداخلی با نتایج ایجاد نکند. اگر شما یا کودکی که از او آزمایش گرفته میشود دچار سرماخوردگی یا عفونت گوش هستید حتما به متخصص خود اطلاع دهید چون می تواند با نتایج تداخل داشته باشد.

آزمون‌های غربالگری شنوایی نوزادان

آزمون غربالگری شنوایی برای نوزادان تقریبا در همه‌جای دنیا امری رایج و اجباری است. این آزمون‌ها به عنوان بخشی از آزمون‌های ضروری به‌عمل‌آمده از نوزادان قبل از ترخیص آنها از بیمارستان به شمار می‌روند. به صورت خاص، دو نوع آزمون شنوایی‌سنجی برای نوزادان وجود دارد که هر دو نوع کاملا بدون درد هستند و در زمان خوابیدن نوزاد می‌توانند انجام شوند.

آزمون انتشار اتوآکوستیک (Otoacoustic emission) یا (OAE)

این آزمون به ضبط صداهای بسیار ضعیفی می‌پردازد که گوش داخلی در پاسخ به صداهای تولید شده توسط گوشی مخصوص قرار گرفته در گوش نوزاد، تولید می‌کند. این آزمون بر روی هر دو گوش انجام می‌شود و اگر نوزاد این تست را با موفقیت سپری کند، به منزله‌ این است که گوش داخلی نوزاد قادر به دریافت صوت است.

آزمون پاسخ ساقه‌ی مغز به صوت (Automated auditory brainstem response) یا( ABR)

این آزمون عملکرد عصب شنوایی و پاسخ آن به صداهای ایجاد شده توسط گوشی مخصوص ذکر شده را مورد بررسی قرار می‌دهد. این آزمون از آزمون قبلی کامل‌تر است اما نیاز به اتصال چند الکترود به سر نوزاد دارد (نصب الکترود ها بدون درد بوده وبراحتی انجام می شود). این آزمون بر روی هر دو گوش انجام می‌شود و پاس کردن آن به معنی این ‌است که مغز نوزاد قادر به دریافت صوت است.

آزمون کورتیکال شنوایی (Cortical Auditory Evoked Potential – CAEP)

جدیدترین روش سنجش و تست شنوایی نوزادان و کودکان با استفاده از روش آنالیز پتانسیلهای برانگیخته کورتیکال شنوایی – Cortical Auditory Evoked Potential که اصطلاحا به آن CAEP نیز گفته می شود، انجام می گیرد. در این آزمون، الکترودهایی بر روی سر نوزاد و یا کودک قرار می گیرد و سپس محرک های صوتی از طریق بلندگوی مخصوص آزمون( ACA) و یا از طریق مبدلهای کوچک که در گوش نوزاد قرار می گیرد (CTE)، ارسال می شود و پاسخ بخش کورتیکال شنوایی مغز به این محرک ها ثبت می شود. بزرگترین مزیتی که آزمون کورتیکال نسب به آزمونهای دیگر دارد این است که می توان آزمون را در حالی که کودک و یا نوزاد سمعک بر روی گوشش دارد، انجام داد و به عبارتی دیگر، تست کورتیکال تنها آزمونی است که می توان به کمک آن به تنظیم دقیق بهره سمعک مورد نیاز برای افت شنوایی کودک و یا نوزاد پرداخت.

لازم به ذکر است که اندازه گیری های کورتیکال قبلا در لابراتوار های تحقیقاتی انجام می شد که با طراحی و ساخت دستگاه HearLab توسط لابراتوار های ملی آکوستیک استرالیا، امکان ارزیابی و تست شنوایی پیشرفته کورتیکال در سطح کلینیکی با هزینه کمتر میسر گردید.

تعداد قابل توجهی از نوزادان در اولین آزمون غربالگری شنوایی خود ناموفق هستند که این موضوع به دلیل این است که مایعی که پس از تولد در گوش قرار داشته، هنوز به طور کامل تخلیه نشده است و برای شنوایی ایجاد اشکال می‌کند. در صورتی که نوزادی از اولین آزمون غربالگری شنوایی خود موفق بیرون نیاید، آزمون مجددی برای او برنامه‌ریزی می‌شود تا بعد از چند هفته مجددا اقدام به بررسی شنوایی نوزاد شود. پس از انجام آزمون دوم، این بار تعداد زیادی از نوزادان به راحتی موفق به پاس کردن آن می‌شوند اما در صورتی که نوزادی در آزمون دوم خود نیز موفق عمل نکند، متخصص شنوایی بلافاصله اقدام به انجام آزمونی جهت تعیین علت مشکل به وجود آمده و مشخص‌کردن وضعیت شنوایی نوزاد خواهد نمود.

بیماری صرع یک اختلال سیستم عصبی مرکزی (اختلال نورولوژیکی) است که در آن فعالیت سلول های عصبی در مغز مختل شده و منجر به تشنج می گردد که طی آن رفتار، علائم و احساسات غیرطبیعی از جمله از دست رفتن هوشیاری رخ می دهد.

علائم بیماری صرع مختلف است. برخی افراد مبتلا به بیماری صرع ساده، طی تشنج به مدت چند ثانیه خیره می مانند، در حالیکه برخی دیگر دچار حرکات تنشی در دستها و پاها می گردند.

حدود 1 نفر در هر 100 آمریکایی یکبار در طول زندگی تشنج را تجربه می کند. با این حال، تشنج به تنهایی به این معنی نیست که شما بیماری صرع دارید. معمولاً حداقل دو بیماری صرع غیر تحریک شده، برای تشخیص بیماری صرع لازم است.

حتی تشنج های ملایم نیز نیازمند درمان هستند چون در طی فعالیت هایی مثل رانندگی و یا شنا می تواند خطرناک باشد. درمان که عموماً شامل دارو و گاهی جراحی است، می تواند تکرر یا شدت تشنجات را کاهش داده یا از بین ببرد. حتی گاهی بیماری صرع در کودکان با رشد و افزایش سن آنها از بین می رود.

نشانه ها

از آنجایی که بیماری صرع ناشی از فعالیت های غیر طبیعی سلول های مغزی است، تشنج می تواند بر تمام فرآیندهای هماهنگی مغز اثر بگذارد. بیماری صرع می تواند علائمی از این قبیل ایجاد کند:

• گیجی موقت

• صحبت کردن نامفهوم و بریده بریده

• حرکات تند و پیچشی غیر قابل کنترل در دستها و پاها

• از دست دادن هوشیاری و بی خبری

• علائم روانی

علائم بسته به نوع تشنج متفاوت است. در بیشتر موارد، مبتلایان به بیماری صرع در هر بار به نوع یکسانی از تشنج مبتلا می شوند، لذا علائم در هر دوره مشابه است.

پزشکان معمولاً تشنج را بر اساس چگونگی آغاز فعالیت های غیرطبیعی مغز، به دو نوع کانونی و منتشر طبقه بندی می کنند.

تشنج های کانونی یا غیر منتشر

زمانی که تشنج در نتیجه فعالیت غیر طبیعی تنها در یک ناحیه از مغز باشد، تشنج کانونی (نسبی) نامیده می شود. این نوع از تشنج به دو گروه تقسیم می شود:

• تشنج کانونی ساده. این تشنج ها منجر به از دست رفتن هوشیاری نمی گردد. ممکن است حواس را تغییر دهد یا تصویر، بو، احساس، مزه یا صدای اشیاء اطراف به گونه ی دیگری بنظر آید. همچنین این تشنجات منجر به پرش ناخواسته اعضای بدن مثل دست ها و پاها و علائم حسی خودبخودی مثل مورمور شدن، سرگیجه و یا نورهای خیره کننده می شود.

• تشنجات کانونی Dyscognitive. این تشنجات هوشیاری و آگاهی را از بین می برد و می تواند سبب فقدان هوشیاری برای دوره ای از زمان گردد. این تشنجات منجر به حرکات خیره کننده و بی هدف از جمله چرخش دست ها، جویدن، بلعیدن یا راه رفتن دایره وار می شود.

بیماری صرع عمومی یا منتشر

تشنج هایی که به نظر می رسد تمام نواحی مغز را درگیر می کنند، بیماری صرع منتشر نامیده می شوند. 6 نوع از بیماری صرع منتشر وجود دارد:

• تشنج غایب. تشنج غایب که تشنج پتی مال نیز نامیده می شود، با حرکات جزئی و خیره شدن مشخص می گردد. این تشنجات می توانند سبب کاهش اندکی در هوشیاری فرد شوند.

• تشنجات تونیک. تشنجات تونیک سبب سفت و سخت شدن عضلات بدن می شوند. این تشنجات معمولاً بر عضلات پشت، بازوها و پاها اثر گذاشته و می تواند سبب افتادن فرد روی زمین شود.

• تشنجات کلونیک. تشنجات کلونیک با حرکات ریتمیک و پرشی عضلات در ارتباط است. این تشنجات معمولاً بر گردن، صورت و دست ها اثر می گذارد.

• تشنجات میوکلونیک. تشنجات میوکلونیک معمولاً به صورت تنش های پرشی کوتاه مدت و ناگهانی دست ها و پاها ظاهر می شوند.

• تشنجات آتونیک. تشنجات آتونیک که با عنوان تشنجات سقوطی نیز شناخته می شوند، سبب از دست رفتن کنترل عضلات می شود که می تواند سبب افتادن ناگهانی بر روی زمین گردد.

• تشنجات تونیک – کلونیک. تشنجات تونیک – کلونیک که با عنوان گراندمال نیز شناخته می شوند، با از دست دادن هوشیاری، سفتی و لرزش بدن و گاهی از دست دادن کنترل مثانه یا گاز گرفتن زبان مشخص می شود.

علت

در بیش از نیمی از موارد، بیماری صرع هیچ علت مشخصی ندارد. در حدود نیمی از مبتلایان به بیماری صرع، این شرایط به دنبال فاکتورهای مختلفی بروز می کند.

• اثرات ژنتیک. برخی از انواع بیماری صرع که با نوع تشنجی که فرد تجربه کرده است، طبقه بندی می شوند؛ موروثی هستند. در این موارد اثر ژنتیک محتمل است.

محققین برخی از انواع بیماری صرع را با ژن های مشخصی ارتباط داده اند. اگر چه تخمین زده شده است که حدود 500 ژن می تواند در این امر نقش داشته باشد. برای بیشتر افراد، ژن ها تنها بخشی از علل بیماری صرع هستند. ژن های مشخص می توانند شخص را نسبت به شرایط محیطی حساس تر کرده که تشنج را تحریک می کنند.

• ترومای سر. ترومای سر که بخاطر تصادفات یا آسیب های تروماتیک رخ می دهند، می توانند منجر به بیماری صرع شوند.

• بیماری های مغزی. بیماری های مغزی از جمله تومورهای مغزی یا سکته که منجر به آسیب مغز می شوند نیز ممکن است منجر به بیماری صرع گردند. سکته علت عمده بیماری صرع در بزرگسالان بالای 35 سال است.

• بیماری های عفونی. بیماری های عفونی مثل مننژیت، ایدز و انسفالیت ویروسی می توانند منجر به بیماری صرع شوند.

• آسیب های مادرزادی. پیش از تولد نوزادان به آسیب های مغزی حساس هستند که می تواند ناشی از چندین فاکتور باشد، از جمله: عفونت مادر، تغذیه نامناسب یا کمبودهای اکسیژن. این آسیب های مغزی منجر به بیماری صرع یا فلج مغزی می شود.

• اختلالات تکاملی. گاهی بیماری صرع می تواند با اختلالات تکاملی مثل اوتیسم و نوروفیبروماتوز مرتبط باشد.

عوامل خطر

فاکتورهای مشخصی می تواند خطر بیماری صرع را افزایش دهد.

• سن. شروع بیماری صرع در اوایل کودکی و پس از 60 سالگی در بالاترین حد است اما می تواند در هر سنی رخ دهد.

• تاریخچه خانوادگی. اگر تاریخچه خانوادگی بیماری صرع دارید، خطر ایجاد اختلالات بیماری صرع در شما افزایش می یابد.

• آسیب های سر. جراحت های سر مسئول برخی موارد بیماری صرع است. شما می توانید با بستن کمربند ایمنی در ماشین و یا پوشیدن کلاه ایمنی در هنگام دوچرخه سواری، اسکی کردن، سواری با موتور سیکلت و یا سایر فعالیت های پرخطر، خطر ابتلا به بیماری صرع را کاهش دهید.

• سکته و سایر بیماری های عروقی. سکته و یا سایر بیماری های عروقی می تواند منجر به آسیب های مغزی شود که بیماری صرع را تحریک می کند. شما می توانید اقداماتی را برای کاهش خطر این بیماری ها انجام دهید، از جمله: محدود کردن دریافت الکل، پرهیز از استعمال دخانیات، رعایت رژیم غذایی سالم، ورزش منظم.

• دمانس. دمانس می تواند خطر بیماری صرع را در افراد مسن تر افزایش دهد.

• عفونت های مغزی. عفونت هایی از جمله مننژیت که سبب التهاب در مغز یا نخاع می شوند، می توانند خطر را افزایش دهند.

• تشنج در کودکی. گاهی تب بالا در کودکی با بیماری صرع در ارتباط است. کودکانی که بخاطر تب بالا تشنج می کنند، عموماً دچار بیماری صرع نمی شوند، اگرچه در تشنج های طولانی، سایر بیماری های عصبی یا تاریخچه خانوادگی بیماری صرع، خطر افزایش می یابد.

پوست بزرگ‌ترین اندام بدن است. یکی از وظایف پوست، محافظت از بدن در برابر عفونت است. بنابراین حفظ سلامت پوست از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. گاهی خود پوست هم دچار عفونت می‌شود. انواع مختلف میکروب‌ها موجب عفونت پوستی می‌شوند. نشانه‌های عفونت پوستی از ضعیف تا شدید متغیر است. عفونت خفیف با روش‌های خانگی یا کرم‌هایی که بدون نسخه از داروخانه تهیه می‌شوند قابل‌درمان است. گونه‌های دیگر عفونت پوستی را حتما باید متخصص بررسی کند.

۱. عفونت باکتریایی

معمولا عفونت پوستی با منشأ باکتری، به‌صورت برآمدگی کوچک و قرمز ـ که کم‌کم بزرگ می‌شود ـ روی پوست به‌ وجود می‌آید. برخی عفونت‌های باکتریایی پوست خفیف‌اند و به‌آسانی با پمادهای موضعی درمان می‌شوند، اما برای درمان دیگر عفونت‌ها مصرف آنتی بیوتیک خوراکی لازم است. گونه‌های مختلف این نوع عفونت باکتریایی عبارت‌اند از:

سلولیت (عفونت بافت)؛

زرد زخم؛

کورک؛

جذام.

۲. عفونت ویروسی

ویروس عامل اصلی این نوع عفونت است. این عفونت‌ها می‌توانند خفیف یا بسیار جدی باشند. گونه‌های مختلف عفونت پوستی ویروسی عبارت‌اند از:

بیماری زونا؛

آبله مرغان؛

زگیل آبکی؛

زگیل؛

سرخک؛

بیماری دست، پا و دهان.

۳. عفونت قارچی

عفونت قارچی منشأ قارچی دارد و بیشتر نواحی مرطوب بدن مثل پاها یا زیربغل را درگیر می‌کند. برخی از عفونت‌های قارچی مسری نیستند و معمولا تهدید بزرگی به‌حساب نمی‌آیند.

گونه‌های مختلف عفونت پوستی قارچی عبارت‌اند از:

پای ورزشکاران (تینه‌آ پدیس)؛

عفونت قارچی واژن؛

کچلی قارچی (درماتوفیتوز)؛

عفونت قارچی ناخن؛

برفک دهان؛

بثورات ناشی از بستن پوشک.

۴. عفونت انگلی

همان‌طور که مشخص است، این نوع عفونت براثر نوعی انگل به‌ وجود می‌آید. عفونت پوستی انگلی می‌تواند وارد جریان خون یا دیگر اعضای بدن شود. این نوع عفونت خطرناک نیست اما می‌تواند موجب ناراحتی بیمار شود.

انواع مختلف عفونت انگلی پوست عبارت‌اند از:

شپش؛

ساس؛

جَرَب (گال)؛

لارو مهاجر پوستی.

نشانه‌های عفونت پوستی چیست؟

بسته به نوع عفونت، نشانه‌های عفونت پوستی با یکدیگر متفاوت هستند. نشانه‌های رایج شامل قرمزی پوست و راش پوستی می‌شود. ممکن است بیمار نشانه‌های دیگری مثل خارش پوست، درد یا حساسیت پوستی را نیز مشاهد کند.

اگر تاول‌های چرکی یا عفونت پوستی بهبود نمی‌یابد و علائم آن بدتر می‌شود، حتما به پزشک مراجعه کنید. ممکن است عفونت پوستی وارد جریان خون شود و به دیگر بخش‌های بدن سرایت کند. این اتفاق بسیار جدی و خطرناک خواهد بود.

نشانه‌های عفونت شدید پوست عبارت‌اند از:

چرک؛

تاول؛

سستی پوست، ترک های پوستی؛

تیرگی پوست، بافت‌مردگی (نکروز) یا رنگ‌پریدگی پوست و درد.

علت عفونت پوستی چیست؟

علت به‌ وجود آمدن عفونت پوستی بسته به نوع عفونت متفاوت است.

۱. عفونت باکتریایی

زمانی که روی پوست بریدگی یا خراش ایجاد شود، باکتری وارد بدن می‌شود. البته لزوما زخم شدن پوست موجب بروز عفونت نمی‌شود؛ اما اگر سیستم ایمنی بدن ضعیف باشد، ریسک ابتلا به عفونت نیز بالا می‌رود.

ضعیف بودن سیستم ایمنی در نتیجهٔ بیماری یا عوارض جانبی برخی داروها به وجود می‌آید.

۲. عفونت ویروسی

منشأ رایج‌ترین ویروس‌ها از یکی از سه گروه ویروس‌ اصلی است: ویروس آبله (poxvirus)، ویروس پاپیلوم انسانی و ویروس هرپس.

۳. عفونت قارچی

ماهیت شیمیایی بدن و سبک زندگی هر فرد می‌تواند ریسک ابتلا به عفونت قارچی را بالا ببرد. مثلا ممکن است یک فرد دونده یا کسی که زیاد عرق می‌کند، بیش از دیگران به بیماری «پای ورزشکاران» مبتلا شود. معمولا قارچ در محیط مرطوب و گرم رشد می‌کند. پوشیدن لباس‌های مرطوب یا خیس‌ازعرق یکی از عوامل خطر در ابتلا به عفونت قارچی پوست خواهد بود. وجود زخم یا خراشیدگی پوست این فرصت را به باکتری می‌دهد که وارد لایه‌های عمیق‌تر پوست شود.

۴. عفونت انگلی

حشره‌های ریز یا موجودات زنده پنهان در بخش زیرین پوست تخم‌گذاری می‌کنند و موجب عفونت انگلی پوست می‌شوند.

عفونت پوستی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

انجام آزمایش‌های پزشکی بهترین راه تشخیص نوع عفونت پوستی است. بیشتر اوقات، پزشک با توجه به ظاهر پوست و محل عفونت، می‌تواند نوع عفونت را تشخیص دهد.

پزشک درباره نشانه‌ها از بیمار می‌پرسد و راش، جراحت یا برآمدگی پوست را معاینه می‌کند. مثلا عفونت درماتوفیتوز معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی به‌شکل پوسته‌پوسته و دایره‌وار می‌شود. در موارد دیگر، نمونه‌برداری از پوست به تشخیص پزشک کمک می‌کند.

عفونت پوستی چگونه درمان می‌شود؟

بسته به نوع و شدت عفونت، درمان بیماری متفاوت است. برخی عفونت‌های پوستی ویروسی پس از گذشت چند روز یا چند هفته بهبود پیدا می‌کنند.

معمولا درمان عفونت باکتریایی با پمادهای آنتی‌بیوتیک (که مستقیم روی پوست زده می‌شوند) یا آنتی‌بیوتیک خوراکی صورت می‌گیرد. اگر این نوع عفونت در برابر درمان مقاوم باشد، ممکن است آنتی‌بیوتیکِ تزریقی برای بیمار تجویز شود.

برای درمان عفونت قارچی پوست می‌توان از داروخانه کرم یا اسپری‌های ضدقارچ تهیه‌ و استفاده کرد. اگر در وضعیت پوست بهبودی حاصل نشد، به پزشک مراجعه کنید تا داروی مناسبی برای شما تجویز کند.

عفونت انگلی پوست نیز با کرم‌های دارویی قابل‌درمان است. ممکن است پزشک برای کاهش ناراحتی بیمار، داروهای ضدالتهاب نیز تجویز کند.

مراقبت‌های خانگی و درمان‌های جایگزین

مراقبت‌های خانگی در کاهش علائم عفونت‌های پوستی مؤثر هستند. ازجملهٔ این مراقبت‌ها می‌توان به این موارد اشاره کرد:

روزی چند بار از کمپرس سرد برای کاهش التهاب یا خارش پوست استفاده کنید؛

برای کاهش خارش، از داروخانه داروهای آنتی هیستامین تهیه کنید؛

از کرم یا پماد موضعی برای کاهش خارش و ناراحتی پوست استفاده کنید.

حتما از پزشک درباره وضعیت‌تان سؤال کنید.

دورنمای درمان عفونت پوست

پیش‌شناختی که از عفونت های پوستی وجود دارد، بسته به نوع و علت آنها متفاوت است.

بیشتر عفونت‌های پوستی باکتریایی با دارو درمان می‌شوند. برخی گونه‌های باکتری مثل «استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی‌سیلین» (MRSA) در برابر آنتی‌بیوتیک‌های معمول مقاوم هستند و درمان آنها کمی مشکل است.

جلوگیری از عفونت پوست

راه‌های متعددی برای کاهش شانس ابتلا به عفونت پوستی وجود دارد. یکی از بهترین راهکارها، شستن زودبه‌زود دست‌هاست. ممکن است شدت عفونت‌های پوستی از کم تا شدید متغیر باشد. اگر این بیماری آزارتان می‌دهد، حتما به پزشک مراجعه کنید. پزشک می‌تواند درمان مناسبی برای رفع مشکل تجویز کند.