«کاشت حلزون» یا سمعک شنوایی؛ کدام بهتر است؟

کاشت حلزون؛ پروتزی شنوایی که اغلب برای افرادی با میزان شنوایی بسیار کم و ترجیحا در سن طلایی زبان آموزی تجویز می‌شود؛ عملی که بعد از چندین سال هنوز هم اختلاف نظرهایی درباره انجام دادن یا ندادن آن وجود دارد؛ برخی آن را بشدت توصیه و برخی دیگر معتقدند که این کاشت هیچ تفاوتی با سمعکندارد، اما رئیس کمیته مطالعات ناشنوایی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی دراین باره معتقد است: کاشت حلزون تکنولوژی معجزه‌آسای علمی شنوایی قرن اخیر است و به هیچ وجه قابل انکار نیست.

گیتا موللی با بیان اینکه کاشت حلزون از نظر کاربردی با سمعک قابل مقایسه نیست و دو مورد متفاوت با کاربرد متفاوت هستند افزود: طبق اصول علمی و بین‌المللی باید در بدو تولد، کم شنوایی تشخیص داده شود و کودک حداکثر تا یک ماهگی ارزیابی شود و بلافاصله برای کودک سمعک را به همراه توانبخشی با آموزشهای فشرده برای فعالیت بیشتر مغز تجویز کرد؛ در صورتی که میزان آسیب وارد شده به شنوایی در حدی بود که سمعک برای کودک کافی نبود، عمل کاشت حلزون توصیه می‌شود.

به گفته وی عمل کاشت حلزون باید پس از تجویز سمعک و گذراندن دوره‌های توانبخشی و حدود یک سالگی انجام شود و بعد از آن زبان و گفتار با آموزشهای فشرده تقویت شود، در غیر این صورت بخش شنوایی مغز به حد کافی فعال نخواهد شد و یادگیری زبان و گفتار محدود می‌شود.

او با بیان اینکه کاشت حلزون باید برای ناشنوایان عمیق مورد استفاده قرار گیرد، درباره این پروتز توضیحات بیشتری ارائه کرد و افزود: کاشت حلزون پروتزیست که جایگزین سلولهای مویی شده و به ناشنوایانی که نیاز به کاشت حلزون نداشته باشند توصیه نمی شود، چراکه اگر کم شنوایی در حدی باشد که با سمعک برطرف شود فرد باید از سمعک استفاده کند اما اگر کم‌شنوایی فرد به قدری عمیق باشد که سمعک هیچ کمکی به شنوایی نکند، وی باید کاندید عمل کاشت حلزون شود.

موللی کاشت حلزون برای ناشنوایانی که به دلیل عوامل ثانویه و در بزرگسالی دچار مشکل شنوایی شده‌اند را بسیار موثر دانست و افزود: ناشنوایانی که به دلیل حادثه دچار مشکل شنوایی شده‌اند بهترین کاندید کاشت حلزون هستند چراکه این افراد با شنوایی، زبان و گفتار آشنا هستند، البته این پروتز شنوایی هیچگاه نمی‌تواند کاملا مانند گوش طبیعی فرد عمل کند اما تاحد زیادی موجب بهبود شنوایی و عملکرد فرد می‌شود.