تازهای سلامت و پزشکی

امروزه استفاده از هدفون برای گوش دادن به موسیقی و یا انجام مکالمات تلفنی بسیار رایج شده است. در طول روز با چندین نفر مواجه می شوید که هنگام انجام فعالیت هایی مثل پیاده روی، سوار شدن به مترو، مسافرت با اتوبوس و نوشیدن قهوه در یک کافه، به موسیقی گوش می دهند یا در حال مکالمه هستند. اگرچه افراد ممکن است تصور کنند که با استفاده از هدفون مزاحمتی برای افراد اطراف خود ایجاد نمی کنند، اما در صورتی که برای زمان های طولانی و با حجم صدای بالا بخواهند از آن استفاده کنند، ممکن است به سلامتی گوش های خود آسیب برسانند. از مضرات هدفون برای گوش می توان به این اشاره کرد که هدفون قادر به تولید سطح بسیار بالایی از صدا و در فاصله خیلی نزدیک به گوش است و از این رو بسیار خطرناک است.

چه کسانی بیشتر در معرض خطر استفاده زیاد از هدفون هستند؟

داده ها نشان می دهد که افراد زیر 35 سال بیشتر از سایر گروه های سنی دیگر به موسیقی گوش می دهند. سازمان جهانی بهداشت برآورد کرده است که 50 درصد افراد در حالی که هدفون صدای بیش از اندازه بلند دارد، به موسیقی گوش می دهند. این 50 درصد بیشتر افراد نوجوان یا جوانان با سن کمتر را شامل می شود. اما باید توجه کرد که مضرات هدفون برای گوش بسیار قابل توجه است و می تواند به گوش داخلی آسیب رسانده و حتی باعث کاهش شنوایی شود. مطالعه ای در سال 2010 توسط دانشکده پزشکی هاروارد در ایالات متحده نشان داد که افزایش محبوبیت هدفون در افراد زیر 20 سال سبب شده است که تشخیص های پزشکی مبنی بر کم شنوایی این رده سنی به طور قابل توجهی افزایش پیدا کند.

چرا صداهای بلند برای گوش انسان مناسب نیست؟

ساختارگوش به گونه ای است که انگار برای تشخیص اصوات بسیار سطح پایین و توسعه ی آن طراحی شده است. اگر به حیواناتی که اغلب طعمه سایر جانداران می شوند نگاه کنید، خواهید دید که شنوایی آنها کاملاً استثنایی است و به آنها کمک می کند تا از شکارچیان در امان بمانند. گوش انسان نیزتکامل یافته است اگرچه ممکن است به اندازه خرگوش حساس نباشد. در دنیای طبیعی، به ندرت با صداهای بسیار بلند مواجه می شوید، اما در عوض با صداهای آرام و ظریف روبرو هستید. این بدان معنی است که گوش انسان برای مدیریت سر و صدای زیاد تکامل نیافته است بلکه برای تقویت صداهای آرام ساخته شده است. وقتی صدای بلندی به طور مصنوعی از طریق هدفون وارد گوش می شود، می تواند به گوش ها آسیب بزند تا جایی که در برخی موارد به دلیل صداهای انفجاری و بسیار شدید پارگی پرده ی گوش اتفاق بیفتد.

هدفون چگونه باعث کاهش شنوایی می شود؟

هدفون امواج صوتی تولید می کند که به گوش ما می رسد و پرده گوش را می لرزاند. این لرزش از طریق استخوان های کوچک به گوش داخلی گسترش می یابد و به حلزون گوش می رسد که محفظه ای در گوش داخلی است که با مایع پر شده و از هزاران مو کوچک تشکیل شده است. هنگامی که این ارتعاش به حلزون گوش می رسد، باعث می شود که تارهای مویی حرکت کنند. هرچه صدا بلندتر باشد ، ارتعاشات بیشتر و حرکت موها بیشتر می شود. قرار گرفتن مداوم و طولانی مدت در معرض موسیقی بلند باعث می شود سلول های مو در نهایت حساسیت خود را نسبت به لرزش از دست بدهند. گاهی اوقات موسیقی بلند منجر به خم شدن یا تا شدن سلول ها می شود که منجر به کاهش شنوایی موقتی یا دائمی می شود.

آسیب شنوایی موقت

در برخی از مواقع ممکن است تارهای مویی آسیب ببینند و حساسیت خود را به طور موقت از دست بدهند، اما با گذشت زمان بهبود بیابند. به همین دلیل است که ممکن است پس از ترک یک مکان پر سر و صدا، در ابتدا شنوایی شما با کمی مشکل روبرو شود، اما پس از مدت خیلی کوتاهی، شنوایی دوباره به حالت عادی برگردد.

آسیب شنوایی دائمی

یکی از علل انواع کم شنوایی ناشی از این است که آسیب وارد شده به تارهای مویی زیاد است و دیگر قابل ترمیم نیستند. در واقع آنها توانایی لرزش با صدا را از دست داده اند. این نوع آسیب شنوایی، دائمی است و متأسفانه، هیچ راهی برای درمان آسیب وارده به گوش داخلی وجود ندارد.

پیامدهای استفاده از هدفون

علاوه بر تاثیری که استفاده نامناسب از هدفون بر سلول های مویی گوش و ایجاد افت شنوایی دارد ممکن است به حالت های مختلف دیگری نیز سبب آسیب به گوش گردد:

• عفونت گوش
• وزوز گوش
• هایپراكوزیس
• افزایش جرم و ترشحات گوش
• گوش درد
• سرگیجه
• تأثیر بر روی مغز

ایجاد عفونت در گوش

یکی از مضرات هدفون برای گوش ایجاد عفونت در کانال گوش است. هدفون ها به گونه ای ساخته شده اند که کاربر می تواند آنها را در مجرای گوش قرار دهد، که این باعث جلوگیری از عبور هوا شده و می تواند احتمال خطر برای عفونت گوش را بالا ببرد. استفاده منظم و طولانی مدت از هدفون همچنین رشد باکتری ها را افزایش می دهد. این باکتری ها روی هدفون می مانند و با استفاده بیشتر، گوش را آلوده می کند. همچنین، در صورتی که هدفون توسط چندین نفر به صورت اشتراکی مورد استفاده قرار بگیرد، احتمال انتقال عفونت گوش وجود خواهد داشت که فرد را در معرض عفونت های جدی گوش قرار می دهد. درد، خارش، احساس انسداد و ترشحات شدید از علائم عفونت گوش هستند.

وزوز گوش

اگر می خواهید بدانید که وزوز گوش چیست در پاسخ به شما باید بگوییم که همان طور که از نامش مشخص است وزوز گوش شنیدن صداهای زنگ یا سوت در گوش ها است. سلول های آسیب دیده مویی در حلزون گوش ممکن است این صدا را ایجاد کنند.

ایپراكوزیس

بیش از 50٪ افرادی كه از وزوز گوش رنج می برند، مستعد ابتلا به حساسیت زیاد نسبت به اصوات طبیعی محیط نیز هستند. از این بیماری به عنوان هایپراكوزیس یاد می شود.

افزایش جرم و ترشحات گوش

با استفاده طولانی مدت از هدفون، ممکن است جرم و ترشحات، بیش از حد معمول در گوش تولید شوند که این خود سبب می شود که احتمال وزوز گوش، مشکل شنوایی، گوش درد و عفونت های مکرر گوش تسریع گردد.

سرگیجه و تأثیر بر روی مغز

در بسیاری از مواقع، افزایش فشار در مجرای گوش به دلیل سر و صدای زیاد می تواند منجر به ایجاد سرگیجه شود. علاوه بر این، امواج الکترومغناطیسی که هدفون ایجاد می کند، در طولانی مدت مشکلاتی برای مغز ایجاد می کند. عفونت گوش نیز می تواند مغز را تحت تأثیر قرار دهد.

چگونه می توان از آسیب های هدفون به گوش جلوگیری کرد؟

پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. کاهش شنوایی در اثر هدفون و دیگر آسیب های آن کاملاً قابل پیشگیری هستند و جلوگیری از آن ها کار چندان دشواری نیست. بالا بردن سطح آگاهی در این زمینه بسیار اهمیت دارد. با آگاهی از عواقب و ایجاد تغییرات معمولی کوچک، می توان گوش را از آسیب جدی ناشی از هدفون نجات داد. اگر همیشه به روش های ایمن برای لذت بردن از موسیقی فکر کنید، ناخودآگاه از انجام اقدامات مضر دور خواهید شد و بدین ترتیب از مضرات هدفون برای گوش در امان خواهید ماند. در ادامه به چندین نکته جهت محافظت بهتر از شنوایی در برابر استفاده از هدفون، اشاره می شود.

میزان صدا را کم کنید.

واقعا به همین سادگی است. سر و صدای 80 دسی بل را می توان بیش از 25 ساعت به طور مستقیم و بدون خطر آسیب به شنوایی گوش داد. در گوشی های آیفون، این حجم صدا تقریباً 60٪ حداکثر حجم صدایی است که گوشی ایجاد می کند. با صدای 60٪ ، شما هنوز هم می توانید موسیقی خود را به وضوح بشنوید و با استفاده از هدفون های با کیفیت، می توانید همه آهنگ ها را دنبال کنید. کنترل میزان صدا ساده ترین راه برای جلوگیری از هرگونه مشکل کم شنوایی و مضرات هدفون برای گوش است.

تنظیمات گوشی را فیکس کنید.

اکثر گوشی ها دارای تنظیماتی هستند که به شما امکان می دهد حداکثر میزان صدا را تنظیم کنید تا به طور تصادفی از حد ایمن عبور نکنید. برای جستجوی این ویژگی به منوی تنظیمات بروید، اگر نمی توانید آن را پیدا کنید آنلاین جستجو کنید. این یک روش عالی برای والدین است که می توانند نحوه گوش دادن به موسیقی برای کودک خود را مدیریت کنند.

میزان صدا را در محیط های پر سروصدا افزایش ندهید.

در برخی از زمان ها ممکن است شرایط محیطی بسیار پرسرو صدا باشد و یا به اصطلاح صداهای پس زمینه زیاد باشد. در این حالت ممکن است فرد وسوسه شود که میزان صدای موسیقی را زیاد کند. این در حالی است که افزایش صدا باعث افزایش سطح دسی بل ورودی به گوش شما شده و خطر آسیب شنوایی را به دنبال دارد. به منظور کاهش صدای پس زمینه، به جای بالا بردن میزان صدا، سعی کنید از هدفون های مناسب تر استفاده کنید.

تعداد دفعاتی که خود را در معرض صدای بلند قرار می دهید، محدود کنید.

اگر دوست دارید با صدای بیشتری به موسیقی گوش دهید، پس اطمینان حاصل کنید که اکثر اوقات این کار را انجام نمی دهید. مدت زمان قرار گرفتن در معرض صدا بسیار مهم است. برای خود محدودیت زمانی تعیین کنید و به آن پایبند باشید. به شما توصیه می شود برای محافظت از شنوایی خود قبل از تمام شدن محدودیت زمانی خود، گوش دادن موسیقی با صدای بلند را متوقف کنید. اگر واقعاً مجبورید یک آهنگ را با صدای کامل بشنوید مراقب باشید که بعد از آن به گوشهایتان فرصت دهید که بهبود پیدا کنند.

از هدفون های مناسب استفاده کنید.

بهتر است از هدفون هایی که صدا را به روشی غیر مستقیم تر به لاله گوش وارد می کنند، استفاده شود. اما باز هم باید مراقبت های لازم را اعمال کنید.

قانون 60/60 را دنبال کنید.

پیگیری این قانون بسیار آسان است اما واقعاً می تواند هرگونه صدمه به شنوایی شما را محدود کند. این قانون شامل قرار گرفتن در معرض محدود صدا و حجم کمتری از موسیقی است که از طریق هدفون گوش می شود. مطابق با این قانون برای گوش کردن به موسیقی از طریق هدفون فقط از 60 درصد حجم صدا و تنها به مدت 60 دقیقه استفاده کنید. این قانون احتمال آسیب را به شدت کاهش می دهد.

تشخیص افت شنوایی ناشی از هدفون

همان طور که گفته شد، کم شنوایی از مضرات هدفون برای گوش است اما برای این که متوجه شوید که خودتان یا یکی از افراد نزدیکتان دچار این کم شنوایی شده اید لازم است تا با علائم آن آشنایی داشته باشید. یکی از علائم رایج کاهش شنوایی این است که فرد به طور مرتب از مردم می خواهد آنچه را که قبلاً گفته بودند تکرار کنند تا مواردی را که به خوبی نشنیده است متوجه شود. یکی دیگر از علائم، وزوز گوش است. چنانچه هر کدام از این علائم را تجربه می کنید – یا علائم واضح تری در کاهش شنوایی دارید، بهتر است به یک مرکز تخصصی برای سنجش شنوایی و انجام آزمون های مربوطه مراجعه نمایید.

روش های درمانی برای آسیب های شنوایی ناشی از هدفون

برای موارد افت شنوایی شدید، بهترین روش درمانی سمعک است. سمعک ها آن چه را که از توانایی طبیعی شما برای شنیدن باقی مانده است را تقویت کرده و باعث می شوند طیف شنوایی بسیار گسترده تری داشته باشید. بسیاری از افرادی که در نتیجه استفاده از هدفون دچار کم شنوایی می شوند، می توانند از طریق دستگاه کمک شنوایی، به سطح شنوایی طبیعی برسند. سایر روش های درمانی از جمله صدا درمانی نیز برای موارد خفیف کم شنوایی وجود دارند، اما سمعکها موثرترین راه برای کنترل آسیب شنوایی، جبران مضرات هدفون برای گوش و بازگشت به زندگی عادی به شمار می روند.

منبع: https://bit.ly/3lA7NEl

شنوایی سنجی شامل یک روش آزمایش کردن شنوایی می باشد که خود فرد در آن به تست به صورت آگاهانه پاسخ بدهد. البته راههای مختلفی برای آزمودن شنوایی وجود دارد که بسته به سن فرد و نوع افت شنوایی متفاوت است.

ساختار گوش

گوش به سه قسمت تقسیم میشود. گوش خارجی (بیرونی) شامل قسمتهایی است که شما می توانید ببینید که لاله گوش نامیده میشود، و یک ساختار باریک مجرایی که کانال گوش نامیده میشود. در انتهای کانال پرده صماخ قرار دارد. پرده صماخ گوش خارجی را از میانی جدا می کند . پرده صماخ یک غشاء است که محکم کشیده شده و کمی شبیه پوست یک طبل است.

گوش میانی یک حجره پر از هوا است. داخل آن سه تا استخوان که کوچکترین استخوانها در بدن هستند و استخوانهای رکابی، سندانی و چکشی نامیده میشوند قرار دارند. این استخوانها به هم متتصل هستند. آخرین استخوان در این گروه یعنی استخوان رکابی، گوش میانی را به گوش داخلی متصل می کند. فضای هوای گوش میانی با شیپور استاش به انتهای بینی متصل میشود.

گوش داخلی از دو بخش تشکیل شده است. حلزون گوش در شنوایی نقش دارد. سیستم وستیبولار (دستگاه دهلیزی) به حفظ تعادل کمک میکند. حلزون گوش یک محفظه حلزونی شکل است که با مایع پر شده است. در دیواره های آن سلولهای مخصوص حسی به نام یاخته های مویی وجود دارند. این سلولها امواج صوتی را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل می کند. حلزون گوش به عصبی متصل است که به مغر منتهی میشود.

دستگاه دهلیزی از شبکه ای از مجراها که کانالهای نیم دایره ای نامیده میشوند به علاوه دهلیز تشکیل شده است. دستگاه دهلیزی همچنین از سلولهای حسی خاصی تشکیل شده است اما در اینجا به جای صدا حرکات را تشخیص می دهند. هم حلزونی گوش و هم دستگاه دهلیزی به عصبی متصل هستند که سیگنالهای الکتریکی را به مغز حمل می کند.

مکانیسم شنیدن

وقتی هوا به ارتعاش در می آید، امواج صوتی ایجاد میشوند. برای شنیدن، گوش باید امواج صوتی را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل کند تا مغز بتواند آنها را تفسیر نماید. وقتی امواج صوتی به پرده صماخ می رسند سبب ارتعاش آن میشوند. ارتعاشات پره صماخ سبب حرکت استخوانهای کوچک گوش میانی میشود آخرین استخوان این گروه، استخوان رکابی، ارتعاشات را به حجره پر شده از مایع که حلزون گوش نامیده میشود انتقال می دهد. وقتی حلزونی ارتعاشات را دریافت کرد، مایع داخل آن شروع به حرکت می کند. با حرکت مایع سلولهای مخصوص حسی سیگنالهای الکتریکی ایجاد می کنند. این سیگنالهای الکتریکی به مغز فرستاده میشوند. مناطق خاصی در مغز این سیگنالها را دریافت کرده و آنها را به چیزی که با عنوان صدا می شناسیم تبدیل می کند.

گوشهای شما سیگنالهای الکتریکی ایجاد می کنند که نمود انواع خارق العاده ای از صداها هستند. برای مثال، سرعت لرزش پرده صماخ با انواع مختلف صدا فرق می کند. در صداهای بم، پرده صماخ به آرامی به ارتعاش در می آید. در صداهای زیر با سرعت بیشتری مرتعش میشود. این بدان معنا است که یاخته های مویی مخصوص در حلزونی نیز با سرعتهای متفاوتی مرتعش میشوند. بدین طریق سیگنالهای مختلفی به مغز فرستاده میشود. این یکی از راههایی است که ما می توانین بین صداها با طیفهای مختلف تمایز قائل شویم.

تست شنوایی سنجی

شنوایی سنجی یک واژه پزشکی است که به معنای آزمودن شنوایی به کار می رود. در شنوایی سنجی بررسی میشود که آیا مشکلی در مکانیسمهای مختلف که به ما امکان شنیدن صداها را می دهند وجود دارد یا خیر.

عوامل افت شنوایی

آسیب به هر قسمت گوش می تواند سبب افت شنوایی شود. اگر مشکلی در کانال گوش یا گوش میانی باشد، سبب مشکلی به نام کم شنوایی رسانش میشود. در کم شنوایی رسانش، جابه جایی صدا (انتقال) مسدود میشود یا به گوش میانی منتقل نمیشود. ناشنوایی رسانش دلایل مختلفی دارد و به افت شنوایی دائمی یا موقت منتهی میشود. یک علت رایج آن در کودکان جمع شدن مایع در فضای گوش میانی است که گوش سریشی نامیده میشود.

اگر حجره پر از مایع گوش که حلزونی نامیده میشود یا عصب شنوایی به درستی کار نکنند سبب افت شنوایی حسی- شنوایی میشود. معمولا این بدان معنا است که یاخته های مویی در حلزونی به درستی کار نمی کنند و یا مشکلی در عصب شنوایی وجود دارد و بنابراین مقداری یا کل صداها به مغر فرستاده نمی شوند. کم شنوایی حسی- عصبی اغلب دائمی هستند. می توانند خفیف، متوسط یا شدید یا عمیق باشند و یک گوش یا هر دو گوش را تحت تاثیر قرار دهند.

ممکن است کم شنوایی رسانش و حسی و عصبی با هم اتفاق بیفتد که کم شنوایی ترکیبی نامیده میشود.

تست شنوایی سنجی گوش چگونه عمل می کند؟

تستهای مختلفی برای بررسی توانایی شنوایی وجود دارند. این تستها بر اساس فرد تست شونده و علت انجام آن متفاوت است. نوزادان وقتی صدایی میشنوند قادر نیستند بگویند که صدا را شنیده اند و بنابراین از شیوه های خاصی برای آنها استفاده میشود. در کودکان اصول تست ممکن است مشابه بزرگسالان باشد اما شیوه انجام آزمونها ممکن است تفاوت داشته باشد تا بتوان دقیق ترین نتایج را به دست آورد. آزمایشات تکمیلی دیگری نیز وجود دارد که به کمک آنها می توان میزان عملکرد گوش میانی و مغز را در مسیر شنوایی تعیین کرد.

آزمایش کودک تازه متولد شده

آزمون (otoacoustic emissions ) گسیلهای صوتی گوش (OAE) یک شیوه ساده، بدون درد و سریع برای غربالگری نوازدان تازه متولد کم شنوا است. یک گوشی حاوی یک میکروفن و یک بلندگوی کوچک در گوش قرار داده میشود. بلندگو صداهای تیک تیک در گوش ایجاد می کند. این صداها به حجره پر شده از مایعی به نام حلزونی منتقل میشود. اگر حلزونی به درستی کار کند، با پس فرستادن صدا به کانال گوش پاسخ می دهد. این پاسخ توسط میکروفن تشخیص داده میشود. این آزمون این قدر حساس است که حتی کم شنوایی های ناچیز را هم می توان با آن شناسایی کرد. اگر پاسخ خوب باشد دیگر به بررسی بیشتر نیست.

گاهی در زمان این آزمون، پاسخ شناسایی نمیشود. این می تواند نشانه کم شنوایی باشد اما ابتدا باید آن را به خاطر عوامل دیگر دانست. دلیلش می تواند این باشد که نوزاد مغشوش بوده، در اتاق سر و صدا بوده و یا بعد از تولد هنوز مقداری مایع در گوش مانده است. اغلب این تست دوباره تکرار میشود و اگر باز هم پاسخ مناسبی دریافت نشد سپس با آزمون دیگری که automated auditory brainstem response (AABR) نامیده میشود دوباره تست گرفته میشود.

در AABR یک گوشی کوچک در گوش نوزاد صداهای تیک ایجاد می کند. اگر نوزاد این صداها را بشنود، با سنسورهایی که بر روی پوست نوزاد نصب شده اند می توان سیگنال موجود در عصب شنوایی را اندازه گیری کرد. صدا تا میزان خاصی بلند میشود. اگر با این کار پاسخی دریافت نشد به تستهای بیشتری برای تشخیص نیاز خواهد بود.

هم تست OAE و هم AABR زمانی بهترین نتیجه را دارند که کودک خوابیده باشد چون اگر حرکت کودک زیاد باشد و پاسخ شناسایی شده خیلی کم باشد می تواند پنهان شده و شناسایی نشود.

آزمایش در نوزادان و کودکان کوچکتر

در کودکان از شیوه ای که (visual reinforcement audiometry) شنوایی سنجی دیدار پاداشی نامیده میشود استفاده میشود. در این آزمون کودک صداهایی را میشنود که از طریق اسپیکرهایی در اتاق آزمایش پخش میشود. وقتی کودک صداها را میشنود و سرش را به طرف صدا می چرخاند جایزه ای دریافت می کند که اغلب یک پاداش دیداری مثل نورهای چشمک زن یک اسباب بازی است. فردی که شنوایی کنترل را آزمایش می کند به تقویت این رفتار با هر بار جایزه دادن به کودک در زمانی که به طرف صدا بر می گردد ادامه می دهد سپس فردی که شنوایی کودک را آزمایش می کند شنوایی کودک را ارزیابی می کند تا ببیند آیا به انواع مختلف صداها واکنش نشان می دهد. با این کار می توان کمترین حد صدا را که کودک میشنود را شناسایی کرد. با بالاتر رفتن سن کودک و در نتیجه راحت تر ارتباط برقرار کردن این آزمون پاداش مدار می تواند انواع مختلفی داشته باشد.

آزمایش در کودکان بزرگتر و بزرگسالان

برای آزمایش بزرگسالان اغلب از شیوه شنوایی سنجی با صدای خالص استفاده میشود. در این شیوه از ماشینی که شنواسنج نامیده میشود برای نواختن مجموعه ای از صداها که از طریق هدفون شنیده می شود استفاده می گردد. گام (فرکانس، که با واحد هرتز اندازه گیری میشود) و بلندی (شدت، که با دسیبل سنجیده میشود) صداها متفاوت است.

فرد متخصصی بلندی صدا را کنترل و تا حدی آن را پایین می آورد که دیگر نتوانید آن را بشنوید. سپس دوباره آن را بلند می کند تا دوباره بتوانید آن را بشنوید. هر دفعه که صدا را میشنوید باید با بلند کردن دست یا فشار دادن دکمه ای علامت دهید حتی اگر صدا برایتان بسیار نامفهوم و ضعیف باشد. سپس متخصص آزمایش را چندین بار تکرار می کند وهر بار صدا بم تر میشود. هر گوش جداگانه آزمایش میشود. نتایج تست روی یک نمودار مخصوص که نمودار شنیداری نامیده میشود نمایش داده میشود که به نشان دادن الگوی افت شنوایی شما کمک می کند.

کاربردهای تست شنوایی گوش

از شنوایی سنجی در شرایط مختلفی از جمله موارد زیر استفاده می شود:

1. برای ارزیابی کم شنوایی در هر کسی که متوجه مشکلات شنوایی دائم در یک یا هر دو گوشش شده باشد یا در فهمیدن کلمات در محاوره مشکل داشته باشد.

2. در تعیین نوع و میزان افت شنوایی (رسانش، حسی-شنوایی یا هر دو).

3. غربال نوزادان و کودکان برای مشکلات شنوایی که می تواند با توانایی یادگیری، سخن گفتن و فهم زبان تداخل داشته باشد.

4. برای غربال کم شنوایی در افرادی که مرتبا در معرض صداهای بلند هستند یا داروهای خاصی مثل جنتامایسین را مصرف می کنند.

آمادگی برای تست شنوایی سنجی گوش

اغلب نیاز به آماده سازی خاصی برای شنوایی سنجی نیست. این آزمایشات بسیار ایمن بوده و عوارض حاصل از آن بسیار نادر است. اگر تشخیص داده شده که گوش شما موم دارد احتمالا قبل از تست این موم باید برداشته شود تا تداخلی با نتایج ایجاد نکند. اگر شما یا کودکی که از او آزمایش گرفته میشود دچار سرماخوردگی یا عفونت گوش هستید حتما به متخصص خود اطلاع دهید چون می تواند با نتایج تداخل داشته باشد.

آزمون‌های غربالگری شنوایی نوزادان

آزمون غربالگری شنوایی برای نوزادان تقریبا در همه‌جای دنیا امری رایج و اجباری است. این آزمون‌ها به عنوان بخشی از آزمون‌های ضروری به‌عمل‌آمده از نوزادان قبل از ترخیص آنها از بیمارستان به شمار می‌روند. به صورت خاص، دو نوع آزمون شنوایی‌سنجی برای نوزادان وجود دارد که هر دو نوع کاملا بدون درد هستند و در زمان خوابیدن نوزاد می‌توانند انجام شوند.

آزمون انتشار اتوآکوستیک (Otoacoustic emission) یا (OAE)

این آزمون به ضبط صداهای بسیار ضعیفی می‌پردازد که گوش داخلی در پاسخ به صداهای تولید شده توسط گوشی مخصوص قرار گرفته در گوش نوزاد، تولید می‌کند. این آزمون بر روی هر دو گوش انجام می‌شود و اگر نوزاد این تست را با موفقیت سپری کند، به منزله‌ این است که گوش داخلی نوزاد قادر به دریافت صوت است.

آزمون پاسخ ساقه‌ی مغز به صوت (Automated auditory brainstem response) یا( ABR)

این آزمون عملکرد عصب شنوایی و پاسخ آن به صداهای ایجاد شده توسط گوشی مخصوص ذکر شده را مورد بررسی قرار می‌دهد. این آزمون از آزمون قبلی کامل‌تر است اما نیاز به اتصال چند الکترود به سر نوزاد دارد (نصب الکترود ها بدون درد بوده وبراحتی انجام می شود). این آزمون بر روی هر دو گوش انجام می‌شود و پاس کردن آن به معنی این ‌است که مغز نوزاد قادر به دریافت صوت است.

آزمون کورتیکال شنوایی (Cortical Auditory Evoked Potential – CAEP)

جدیدترین روش سنجش و تست شنوایی نوزادان و کودکان با استفاده از روش آنالیز پتانسیلهای برانگیخته کورتیکال شنوایی – Cortical Auditory Evoked Potential که اصطلاحا به آن CAEP نیز گفته می شود، انجام می گیرد. در این آزمون، الکترودهایی بر روی سر نوزاد و یا کودک قرار می گیرد و سپس محرک های صوتی از طریق بلندگوی مخصوص آزمون( ACA) و یا از طریق مبدلهای کوچک که در گوش نوزاد قرار می گیرد (CTE)، ارسال می شود و پاسخ بخش کورتیکال شنوایی مغز به این محرک ها ثبت می شود. بزرگترین مزیتی که آزمون کورتیکال نسب به آزمونهای دیگر دارد این است که می توان آزمون را در حالی که کودک و یا نوزاد سمعک بر روی گوشش دارد، انجام داد و به عبارتی دیگر، تست کورتیکال تنها آزمونی است که می توان به کمک آن به تنظیم دقیق بهره سمعک مورد نیاز برای افت شنوایی کودک و یا نوزاد پرداخت.

لازم به ذکر است که اندازه گیری های کورتیکال قبلا در لابراتوار های تحقیقاتی انجام می شد که با طراحی و ساخت دستگاه HearLab توسط لابراتوار های ملی آکوستیک استرالیا، امکان ارزیابی و تست شنوایی پیشرفته کورتیکال در سطح کلینیکی با هزینه کمتر میسر گردید.

تعداد قابل توجهی از نوزادان در اولین آزمون غربالگری شنوایی خود ناموفق هستند که این موضوع به دلیل این است که مایعی که پس از تولد در گوش قرار داشته، هنوز به طور کامل تخلیه نشده است و برای شنوایی ایجاد اشکال می‌کند. در صورتی که نوزادی از اولین آزمون غربالگری شنوایی خود موفق بیرون نیاید، آزمون مجددی برای او برنامه‌ریزی می‌شود تا بعد از چند هفته مجددا اقدام به بررسی شنوایی نوزاد شود. پس از انجام آزمون دوم، این بار تعداد زیادی از نوزادان به راحتی موفق به پاس کردن آن می‌شوند اما در صورتی که نوزادی در آزمون دوم خود نیز موفق عمل نکند، متخصص شنوایی بلافاصله اقدام به انجام آزمونی جهت تعیین علت مشکل به وجود آمده و مشخص‌کردن وضعیت شنوایی نوزاد خواهد نمود.

بیماری صرع یک اختلال سیستم عصبی مرکزی (اختلال نورولوژیکی) است که در آن فعالیت سلول های عصبی در مغز مختل شده و منجر به تشنج می گردد که طی آن رفتار، علائم و احساسات غیرطبیعی از جمله از دست رفتن هوشیاری رخ می دهد.

علائم بیماری صرع مختلف است. برخی افراد مبتلا به بیماری صرع ساده، طی تشنج به مدت چند ثانیه خیره می مانند، در حالیکه برخی دیگر دچار حرکات تنشی در دستها و پاها می گردند.

حدود 1 نفر در هر 100 آمریکایی یکبار در طول زندگی تشنج را تجربه می کند. با این حال، تشنج به تنهایی به این معنی نیست که شما بیماری صرع دارید. معمولاً حداقل دو بیماری صرع غیر تحریک شده، برای تشخیص بیماری صرع لازم است.

حتی تشنج های ملایم نیز نیازمند درمان هستند چون در طی فعالیت هایی مثل رانندگی و یا شنا می تواند خطرناک باشد. درمان که عموماً شامل دارو و گاهی جراحی است، می تواند تکرر یا شدت تشنجات را کاهش داده یا از بین ببرد. حتی گاهی بیماری صرع در کودکان با رشد و افزایش سن آنها از بین می رود.

نشانه ها

از آنجایی که بیماری صرع ناشی از فعالیت های غیر طبیعی سلول های مغزی است، تشنج می تواند بر تمام فرآیندهای هماهنگی مغز اثر بگذارد. بیماری صرع می تواند علائمی از این قبیل ایجاد کند:

• گیجی موقت

• صحبت کردن نامفهوم و بریده بریده

• حرکات تند و پیچشی غیر قابل کنترل در دستها و پاها

• از دست دادن هوشیاری و بی خبری

• علائم روانی

علائم بسته به نوع تشنج متفاوت است. در بیشتر موارد، مبتلایان به بیماری صرع در هر بار به نوع یکسانی از تشنج مبتلا می شوند، لذا علائم در هر دوره مشابه است.

پزشکان معمولاً تشنج را بر اساس چگونگی آغاز فعالیت های غیرطبیعی مغز، به دو نوع کانونی و منتشر طبقه بندی می کنند.

تشنج های کانونی یا غیر منتشر

زمانی که تشنج در نتیجه فعالیت غیر طبیعی تنها در یک ناحیه از مغز باشد، تشنج کانونی (نسبی) نامیده می شود. این نوع از تشنج به دو گروه تقسیم می شود:

• تشنج کانونی ساده. این تشنج ها منجر به از دست رفتن هوشیاری نمی گردد. ممکن است حواس را تغییر دهد یا تصویر، بو، احساس، مزه یا صدای اشیاء اطراف به گونه ی دیگری بنظر آید. همچنین این تشنجات منجر به پرش ناخواسته اعضای بدن مثل دست ها و پاها و علائم حسی خودبخودی مثل مورمور شدن، سرگیجه و یا نورهای خیره کننده می شود.

• تشنجات کانونی Dyscognitive. این تشنجات هوشیاری و آگاهی را از بین می برد و می تواند سبب فقدان هوشیاری برای دوره ای از زمان گردد. این تشنجات منجر به حرکات خیره کننده و بی هدف از جمله چرخش دست ها، جویدن، بلعیدن یا راه رفتن دایره وار می شود.

بیماری صرع عمومی یا منتشر

تشنج هایی که به نظر می رسد تمام نواحی مغز را درگیر می کنند، بیماری صرع منتشر نامیده می شوند. 6 نوع از بیماری صرع منتشر وجود دارد:

• تشنج غایب. تشنج غایب که تشنج پتی مال نیز نامیده می شود، با حرکات جزئی و خیره شدن مشخص می گردد. این تشنجات می توانند سبب کاهش اندکی در هوشیاری فرد شوند.

• تشنجات تونیک. تشنجات تونیک سبب سفت و سخت شدن عضلات بدن می شوند. این تشنجات معمولاً بر عضلات پشت، بازوها و پاها اثر گذاشته و می تواند سبب افتادن فرد روی زمین شود.

• تشنجات کلونیک. تشنجات کلونیک با حرکات ریتمیک و پرشی عضلات در ارتباط است. این تشنجات معمولاً بر گردن، صورت و دست ها اثر می گذارد.

• تشنجات میوکلونیک. تشنجات میوکلونیک معمولاً به صورت تنش های پرشی کوتاه مدت و ناگهانی دست ها و پاها ظاهر می شوند.

• تشنجات آتونیک. تشنجات آتونیک که با عنوان تشنجات سقوطی نیز شناخته می شوند، سبب از دست رفتن کنترل عضلات می شود که می تواند سبب افتادن ناگهانی بر روی زمین گردد.

• تشنجات تونیک – کلونیک. تشنجات تونیک – کلونیک که با عنوان گراندمال نیز شناخته می شوند، با از دست دادن هوشیاری، سفتی و لرزش بدن و گاهی از دست دادن کنترل مثانه یا گاز گرفتن زبان مشخص می شود.

علت

در بیش از نیمی از موارد، بیماری صرع هیچ علت مشخصی ندارد. در حدود نیمی از مبتلایان به بیماری صرع، این شرایط به دنبال فاکتورهای مختلفی بروز می کند.

• اثرات ژنتیک. برخی از انواع بیماری صرع که با نوع تشنجی که فرد تجربه کرده است، طبقه بندی می شوند؛ موروثی هستند. در این موارد اثر ژنتیک محتمل است.

محققین برخی از انواع بیماری صرع را با ژن های مشخصی ارتباط داده اند. اگر چه تخمین زده شده است که حدود 500 ژن می تواند در این امر نقش داشته باشد. برای بیشتر افراد، ژن ها تنها بخشی از علل بیماری صرع هستند. ژن های مشخص می توانند شخص را نسبت به شرایط محیطی حساس تر کرده که تشنج را تحریک می کنند.

• ترومای سر. ترومای سر که بخاطر تصادفات یا آسیب های تروماتیک رخ می دهند، می توانند منجر به بیماری صرع شوند.

• بیماری های مغزی. بیماری های مغزی از جمله تومورهای مغزی یا سکته که منجر به آسیب مغز می شوند نیز ممکن است منجر به بیماری صرع گردند. سکته علت عمده بیماری صرع در بزرگسالان بالای 35 سال است.

• بیماری های عفونی. بیماری های عفونی مثل مننژیت، ایدز و انسفالیت ویروسی می توانند منجر به بیماری صرع شوند.

• آسیب های مادرزادی. پیش از تولد نوزادان به آسیب های مغزی حساس هستند که می تواند ناشی از چندین فاکتور باشد، از جمله: عفونت مادر، تغذیه نامناسب یا کمبودهای اکسیژن. این آسیب های مغزی منجر به بیماری صرع یا فلج مغزی می شود.

• اختلالات تکاملی. گاهی بیماری صرع می تواند با اختلالات تکاملی مثل اوتیسم و نوروفیبروماتوز مرتبط باشد.

عوامل خطر

فاکتورهای مشخصی می تواند خطر بیماری صرع را افزایش دهد.

• سن. شروع بیماری صرع در اوایل کودکی و پس از 60 سالگی در بالاترین حد است اما می تواند در هر سنی رخ دهد.

• تاریخچه خانوادگی. اگر تاریخچه خانوادگی بیماری صرع دارید، خطر ایجاد اختلالات بیماری صرع در شما افزایش می یابد.

• آسیب های سر. جراحت های سر مسئول برخی موارد بیماری صرع است. شما می توانید با بستن کمربند ایمنی در ماشین و یا پوشیدن کلاه ایمنی در هنگام دوچرخه سواری، اسکی کردن، سواری با موتور سیکلت و یا سایر فعالیت های پرخطر، خطر ابتلا به بیماری صرع را کاهش دهید.

• سکته و سایر بیماری های عروقی. سکته و یا سایر بیماری های عروقی می تواند منجر به آسیب های مغزی شود که بیماری صرع را تحریک می کند. شما می توانید اقداماتی را برای کاهش خطر این بیماری ها انجام دهید، از جمله: محدود کردن دریافت الکل، پرهیز از استعمال دخانیات، رعایت رژیم غذایی سالم، ورزش منظم.

• دمانس. دمانس می تواند خطر بیماری صرع را در افراد مسن تر افزایش دهد.

• عفونت های مغزی. عفونت هایی از جمله مننژیت که سبب التهاب در مغز یا نخاع می شوند، می توانند خطر را افزایش دهند.

• تشنج در کودکی. گاهی تب بالا در کودکی با بیماری صرع در ارتباط است. کودکانی که بخاطر تب بالا تشنج می کنند، عموماً دچار بیماری صرع نمی شوند، اگرچه در تشنج های طولانی، سایر بیماری های عصبی یا تاریخچه خانوادگی بیماری صرع، خطر افزایش می یابد.