ساختار گوش چگونه است؟

گوش انسان، اندام شنوایی و تعادلی است که با انتقال (یا تبدیل امواج صوتی به تکانه‌های الکتروشیمیایی) صدا را تشخیص و تحلیل می‌کند و حس تعادل را در ما ایجاد می‌کند.

گوش(ear) به عنوان گیرنده و فیلتر عمل می‌کند که در آن محرک‌های شنوایی به اطلاعات تبدیل می‌شوند که متعاقباً توسط مغز رمزگشایی می‌شوند. بنابراین، عملکردهای اصلی انجام شده توسط گوش تشخیص، انتقال و تبدیل اصوات به تکانه‌های الکتریکی است.

ساختار و آناتومی گوش(ear anatomy)

گوش انسان، مانند گوش دیگر پستانداران، دارای اندام‌های حسی است که از دو عملکرد کاملاً متفاوت برخوردار است: عملکرد شنوایی و تعادل وضعیتی و هماهنگی حرکات سر و چشم. از نظر آناتومی، #گوش دارای سه قسمت قابل تشخیص است: گوش خارجی ، میانی و داخلی.

ساختار گوش خارجی(external ear)

ساختار گوش خارجی بوسیله پرده گوش(tympanic membran) و مجرای گوش خارجی تشکیل می‌شود که صداها را دریافت می‌کند و آنها را از طریق لاله گوش به گوش میانی منتقل می‌کند. پرده گوش بصورت دایره‌ای و انعطاف‌پذیر است و با برخورد امواج صوتی ورودی به آن شروع به لرزش می‌کند. در زیر ساختار هر یک از اجزای گوش خارجی را توضیح داده‌ایم.

کانال گوش

مجرای گوش از گوش خارجی شروع می‌شود و به پرده گوش ختم می‌شود. طول کانال تقریباً دو و نیم سانتی متر است. پوست مجرای گوش به درد و فشار بسیار حساس است. در زیر پوست یک سوم کانال خارجی غضروف و دو سوم داخلی آن استخوان است.

پرده گوش

اندازه پرده گوش بسیار کوچک است. اصطلاح پزشکی پرده گوش، غشای تمپان است. پرده گوش یک غشا خاکستری شفاف است. به قسمت مرکزی پرده، استخوان چکشی گوش میانی متصل است.

عملکرد گوش خارجی

گوش خارجی به عنوان یک قیف برای انتقال ارتعاشات هوا از طریق پرده گوش عمل می‌کند. همچنین عملکرد موقعیت یابی صدا را دارد. موقعیت یابی صدا برای اصواتی که از چپ یا راست نزدیک می‌شوند به دو روش تعیین می‌شود.

اولاً، موج صدا کمی زودتر از رسیدن به گوش دیگر، به گوش نزدیکتر به صدا می‌رسد. ثانیا، صدا هنگام رسیدن به گوش دوم از شدت کمتری برخوردار است، زیرا سر به عنوان یک مانع صوتی عمل می‌کند و تا حدی پخش امواج صوتی را مختل می‌کند. تمام این نشانه‌ها توسط مغز برای تعیین محل منبع صدا ادغام می‌شوند. بنابراین موقعیت یابی صدا فقط با یک گوش دشوار است.

ساختار گوش میانی

حفره تمپان شامل سه استخوان به عنوان کوچکترین استخوان بدن و دو عضله کوچک است. از استخوان‌ها به عنوان استخوانچه‌های شنوایی نیز یاد می‌شود که پرده گوش را به گوش داخلی متصل می‌کند. استخوان‌ها از خارجی‌ترین تا درونی‌ترین آنها، چکشی، سندانی و رکابی نام دارند. اجرای هر یک از قسمت‌های گوش میانی عبارتند از:

استخوان چکشی به پرده گوش متصل بوده و شامل دسته‌ای است که به سطح داخلی پرده گوش متصل می‌شود، و یک قسمت سر دارد که از دیواره حفره گوش معلق است.

استخوان سندانی در سمت نزدیک به پرده گوش و به استخوان رکابی سمت نزدیک به گوش داخلی متصل است.

استخوان های رکابی دارای قوس و دو پایه هستند. این پایه‌ها توسط یک تکه بافت حلقوی در شکافی به نام دریچه بیضی شکل، که ورودی گوش داخلی نامیده شده است، نگه داشته می‌شود.

استاپدیوس کوچکترین عضله گوش داخلی نام دارد که به استخوانچه رکابی وصل می‌شود.

تنسور تمپانی، عضله دیگر گوش داخلی است که روی استخوان چکشی قرار می‌گیرد.

این استخوان‌ها از طریق پنجره بیضی شکل که

عملکرد ساختار گوش میانی

همزمان با لرزش پرده گوش در پاسخ به امواج هوا، زنجیره استخوان‌های گوش داخلی با همان فرکانس به حرکت در می‌آیند. فرکانس حرکت از پرده گوش به دریچه بیضی (ساختار دیگری در گوش) منتقل می‌شود، در نتیجه با هر لرزش، فشار روی دریچه بیضی اعمال می‌شود. این حرکات موجی، مایع گوش داخلی را با همان فرکانس موج صوتی اصلی مرتعش می‌کند. حلزون را می‌پوشاند، پلی بین پرده گوش و گوش داخلی ایجاد کرده‌اند. یک لوله باریک به طول تقریبی 3.5 سانتی متر، به نام لوله استاش(eustachian tube)، گوش را به قسمت پشت حلق متصل می‌کند و مانند دریچه تنظیم فشار عمل و فشار دو طرف پرده گوش را متعادل می‌کند، به گونه‌ای که صدا به درستی شنیده شود.

ساختار گوش داخلی

در بخش داخلی گوش میانی در استخوان جمجمه یک محفظه کوچک قرار دارد که شامل دستگاه شنوایی و تعادل بوده که به عنوان گوش داخلی شناخته می‌شود. گوش داخلی دو قسمت اصلی دارد. حلزون گوش(cochlear) که قسمت شنوایی است و کانال‌های نیم دایره و دهلیز که قسمت تعادل است.

حلزون گوش شکلی مشابه حلزون داشته و توسط غشا به سه بخش تقسیم می‌شود. محفظه‌ها پر از مایعی هستند که هنگام ورود صدا به لرزش در می‌آیند و باعث می‌شوند موهای کوچکی که غشا را پوشانده‌اند دچار لرزش شده و تکانه‌های الکتریکی را به مغز بفرستند.

کانال‌های نیم دایره نیز به عنوان کانال شناخته می‌شوند. این کانال‌های کوچک در زاویه‌های تقریبا قائم (90 درجه) نسبت به یکدیگر قرار گرفته‌اند. این حالت به مغز اجازه می‌دهد تا بداند که سر در کدام جهت حرکت می‌کند. این کانال‌های نیمه دایره‌ای پر از مایعی به اسم اندولنف است.

عصب جمجمه هشتم که از گوش داخلی منشا می‌گیرد و به سمت مغز می‌رود، در واقع به عنوان عصب شنوایی شناخته شده است. این عصب هم اطلاعات تعادل و هم شنوایی را به مغز منتقل می‌کند. همراه با عصب جمجمه هشتم، عصب جمجمه‌ای هفتم نیز از کانال گوش داخلی گذر می‌کند. عصب جمجمه هفتم به عنوان عصب صورتی شناخته می‌شود زیرا تکانه‌های عصبی را به عضلات صورت می‌رساند.

عملکرد ساختار گوش داخلی

سلول‌های مو مانند داخلی نیروی مکانیکی صدا (ارتعاش مایع حلزون) را به تکانه‌های الکتریکی شنوایی تبدیل می‌کنند (پتانسیل‌های عملی که پیام‌های شنوایی را به مغز می‌فرستند). آنها با رشته‌های عصبی که عصب شنوایی منتهی به مغز را تشکیل می‌دهند ارتباط برقرار می‌کنند. سرانجام، این ارگان با ایجاد تکانه‌های الکتریکی که از طریق عصب شنوایی یا عصب دهلیزی-حلقوی به مغز ارسال می‌شود، انرژی مکانیکی امواج صوتی را به انرژی عصبی تبدیل می‌کند. عدم دریافت این تکانه‌های الکتریکی در مغز نشانه نقص یا آسیب دیدگی گوش است و این هشداری است که در سیستم شنوایی ما چیزی وجود ندارد.

[ بازدید : 57 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]